ulepiony

More documents

Recommendations

Info

14 nr 29 22.07.2010 r. Zwycięstwa, rekordy i mamy lidera! ŻUŻEL. Tarnów, Toruń, Bydgoszcz, Wrocław… Stalowcy kroczą od zwycięstwa do zwycięstwa! I znów są liderem ekstraligi, pierwszego miejsca będą bronić w ostatniej kolejce w Lesznie. Najpierw jednak, w najbliższą sobotę przyjedzie do nas wielki świata. Byli tacy, którzy w przedostatnim pojedynku fazy zasadniczej wróżyli gorzowianom kłopoty. Betard Wrocław wspiął się już w ekstraklasie na trzecią pozycję, a w składzie żółto-niebieskich brakowało Nicki Pedersena, za którego trener Czesław Czernicki zastosował zastępstwo zawodnika. Duńczyk leczy się po groźnym wypadku w ligowym spotkaniu w Bydgoszczy. Jest szansa, że znów zobaczymy go w barwach Stali 1 sierpnia w meczu z Unią w Lesznie. Były emocje, ale goście nie mieli ze stalowcami żadnych szans. Po pięciu wyścigach wygrywaliśmy już 20:10. Jak zwykle w tym sezonie fantastyczny był Tomasz Gollob, który w walce o mistrzostwo świata ustępuje tylko Jarosławowi Hampelowi. Kapitan Stali zakończył spotkanie z Betardem z kompletem 15 punktów - wygraliśmy 57:33. Prawie w każdym swoim starcie ocierał się lub bił rekord toru. Wreszcie w 11. wyścigu doszło do epokowego wydarzenia. Gollob pokonał cztery okrążenia gorzowskiego toru w czasie 59,9 s! Pierwszy w historii zszedł poniżej 60 s. - Strasznie się cieszę, bo myślałem o takim rekordzie od dłuższego czasu i robiłem wszystko, aby być jak najszybszy - powiedział żużlowiec Stali. - Dalej poprawiać ten czas będzie już bardzo trudno, choć oczywiście mam zamiar próbować. Na pochwały zasłużyli również pozostali nasi zawodnicy. Szczególnie Matej Zagar. Słoweniec miał w poprzednich spotkaniach wiele kłopotów. Zaczął jednak ciężko pracować i w pojedynku z wrocławianami znów błysnął wielkimi umiejętnościami. Zdobył 16 punktów! - Od 1 lipca przyjął moje warunki współpracy - stwierdził trener Czesław Czernicki. - Przestał narzekać na zmęczenie po Anglii. I w ten sposób odzyskał wigor, świeżość i radość z jazdy. Nie wybiegamy za daleko w przyszłość i nie rozglądamy się za rywalami na play off. Przede wszystkim chcemy dalej budować jak najlepszą formę całej drużyny, a nie pojedynczych zawodników. W ten sposób w decydującym momencie sezonu nikt nie powinien nas straszyć. Chcemy być zespołem, który w pełni zasłuży sobie na jazdę do końca, a nie wakacje już w sierpniu. Stal i Unia mają po 28 punktów. Jeśli gorzowianie chcą utrzymać czołową pozycją będą musieli w Lesznie choć zremisować. Umowa między klubami mówi, że w tym spotkaniu nie może w gorzowskiej drużynie pojechać Przemysław Pawlicki (w play off może już wzmocnić naszą ekipę). W ostatniej kolejce czeka więc nas bardzo trudna przeprawa. W przypadku sukcesu następnym rywalem stalowców będzie Unia Tarnów. Jeśli nam się nie powiedzie to zmierzymy się z Unibaksem Toruń lub Falubazem Zielona Góra. Przerywnikiem między kolejnymi wydarzeniami ligowymi będzie półfinał Drużynowego Pucharu Świata w sobotę w Gorzowie. Początek imprezy o godz. 19. Polacy z Gollobem w składzie zmierzą się z Duńczykami, Rosjanami i Czechami. Są zdecydowanym faworytem. - Turniej na gorzowskim stadionie to jest tylko pierwszy etap do tego, co chcemy w tegorocznych mistrzostwach osiągnąć - powiedział trener naszej kadry Marek Cieślak. - W domu musimy być najlepsi, choć nie lekceważymy rywali. Prawdziwy cel czeka na nas za tydzień w Vojens. Pojedziemy do Danii obronić tytuł mistrzów świata. Udowodnimy, że potrafimy wygrywać nie tylko na swoim torze. Mam nadzieję, że nasi kibice będą wszystkie emocje przeżywać z nami i tradycyjnie wesprą kadrę we wspaniały biało-czerwony sposób. j.w. (fot. Marcin Szarejko)
nr 29 22.07.2010 r. 15 GKP coraz bliżej ligi PIŁKA NOŻNA. Gorzowianie właśnie wrócili z obozu. Odmienieni, bo mamy sporo zmian w składzie. Czy wyjdą nam one na dobre? W sparingach nasi pierwszoligowcy wypadają naprawdę przyzwoicie. Najważniejsze, że po zawirowaniach organizacyjnych GKP przygotowuje się do rozgrywek i ma licencję na występy na zapleczu ekstraklasy, które rozpoczniemy 4 sierpnia. Cała liga ruszy kilka dni wcześniej. My podejmiemy Sandecję Nowy Sącz w środę, bo rywale w weekend mają zaplanowany pojedynek z ekstraligowcem z okazji jubileuszu klubu. 7 sierpnia znów zagramy u siebie, z beniaminkiem Ruchem Radzionków. Gorzowianie właśnie wrócili ze zgrupowania w Błażejewku koło Poznania. Trenowali trzy razy dziennie, ładowali akumulatory, zgrywali poszczególne formacje. - Na pewno czasu tam nie zmarnowaliśmy - powiedział trener GKP Krzysztof Pawlak. - Spokojnie pracowaliśmy w naprawdę fajnych warunkach. W grach sparingowych nasz zespół m.in. pokonał Bałtyk Gdynia 2:1, GKP Bełchatów 2:0, Górnik Polkowice 1:0 oraz Flotę Świnoujście również 1:0 i przegrał z Górnikiem Zabrze 0:1. - Za te wszystkie występy na pewno mogę powiedzieć o moich podopiecznych zdecydowanie więcej dobrego niż złego - podsumował trener Pawlak. - Takie wyniki budują pewność siebie. Ważne, że poczuliśmy z drużyną wspólną myśl. To już w lidze powinno dać fajne owoce, tym bardziej, że zawodnicy walczyli nawet w największym upale. Tak właśnie trzeba podchodzić do wykonywania tego zawodu. Kogo nowego zobaczymy w GKP? Jako pierwszy wrócił do nas ulubieniec gorzowskiej publiczności Josef Petrik. Będą też następne wzmocnienia - obrońcą Danielem Ciachem, pomocnikiem Krystianem Feciuchem (obaj Polonia Warszawa) i kolejnym defensorem Radosławem Jasińskim (Lech Poznań). Cała trójka ma szansę od pierwszej kolejki nowych rozgrywek znaleźć się w wyjściowym składzie naszej drużyny. Gorzów opuścili za to m.in. Maciej Truszczyński, Łukasz Białożyt, Mateusz Machaj, Mateusz Piątkowski i Robert Sing. w najbliższy weekend GKP zmierzy się z Pogonią w Szczecinie. j.w. Wołyń w latach 1943-1944, cz.3 Prof. dr hab. Ryszard Tomczyk: Na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku, do jednej z wsi, w której mieszkała znaczna liczba Ukraińców, w byłym województwie gorzowskim, przyjechał poseł na Sejm RP, pochodzenia ukraińskiego. Poseł mówił do zgromadzonych o powstaniu niepodległej Ukrainy, o konieczności pielęgnowania języka i kultury ukraińskiej w Polsce. Spotkanie miało podniosły, patriotyczny charakter. Na Środkowym Nadodrzu, podobnie jak i na pozostałych ziemiach zachodniej i północnej Polski, obok Polaków mieszkają również Ukraińcy. Pochodzą z polskich kresów wschodnich. Wielu z nich nadal utrzymuje kontakty z rodzinami na Zachodniej Ukrainie. Współcześni Ukraińcy mają własne państwo. Jest ono słabo zorganizowane, ale przecież o niepodległą Ukrainę ich przodkowie walczyli zbrojnie, w pierwszej połowie XX wieku. Walka ta miała również i haniebne strony. Ludobójstwo, jakiego dopuścili się obywatele państwa polskiego pochodzenia ukraińskiego w okresie II wojny światowej na terenie ówczesnych województw wschodnich okupowanej Rzeczypospolitej, jest tego wymownym przykładem. Masowe mordy na Polakach na Wołyniu dzisiaj, w kolejną ich rocznicę, muszą być przedmiotem głębokiej zadumy. Ludobójstwo nacjonalistów ukraińskich na Wołyniu w latach 1943-1944 (ciąg dalszy artykułu) Dowodów, że masowe mordy na ludności polskiej były planowe, jest dużo. Między innymi cele i zamiary ukraińskich nacjonalistów w całej pełni oddaje tajna dyrektywa terytorialnego dowództwa UPA-Piwnicz z czerwca 1943 roku: Powinniśmy przeprowadzić wielką akcję likwidacji polskiego elementu…. Tej walki nie możemy przegrać i za każdą cenę trzeba osłabić polskie siły. Leśne wsie oraz wioski położone obok leśnych masywów powinny zniknąć z powierzchni ziemi. W ślad za eksterminacją ludności polskiej szła akcja usuwania materialnych przejawów jej obecności, w myśl rozkazu OUN z 9 lutego 1944 roku: Likwidować ślady polskości: a) Zniszczyć wszystkie ściany kościołów i innych polskich budynków kultowych; b) Zniszczyć drzewa przy zabudowaniach tak, aby nie pozostały nawet ślady, że tam kiedykolwiek ktoś żył, ale nie niszczyć drzew owocowych przy drogach; c) do 21 listopada 1944 roku zniszczyć wszystkie polskie chaty, w których poprzednio mieszkali Polacy…. Zwraca się uwagę raz jeszcze na to, że jeżeli cokolwiek polskiego pozostanie, to Polacy będą mieli pretensje do naszych ziem. Planowe, masowe mordy na ludności polskiej zaczęły się wczesną wiosną 1943 roku. W archiwum rówieńskim i kijowskim znajduje się dokument w postaci opisu uczestnika akcji likwidacji ludności polskiej przez OUN-UPA w miejscowości Janowa Dolina w kwietniu 1943 roku. Wynika z niego jednoznacznie, że atak był skoordynowany, kierowany, wykonany w następstwie rozkazu OUN przez zgrupowanie oddziałów UPA. Poprzedzony był analizą sytuacyjną i wykonany z zaskoczenia, w nocy z Wielkiego Piątku na Wielką Sobotę, a w nocy przed samą Wielkanocą dokonano podsumowania akcji. W Janowej Dolinie OUN-UPA bestialsko zamordowała ponad 500 osób pochodzenia polskiego, mężczyzn, kobiet i dzieci. Z jednego z meldunków partyzantki radzieckiej, z kwietnia 1943, można się dowiedzieć, że od marca banderowcy spalili na Wołyniu następujące polskie osady: Zaułek, Halinowsk, Marianówka, Pyndyki, Perełesianka, Półbieda. W Halinowsku banderowcy zarąbali 18 Polaków, we wsi Pyndyki rozstrzelali 150 Polaków, a ich dzieci zostały zamordowane uderzeniami główek o drzewa lub ściany zabudowań. Ludność polska chroniła się po lasach. W innym meldunku partyzantki radzieckiej do jej dowództwa podkreślano, że w działalność nacjonalistów ukraińskich skierowana była na wyniszczenie ludności polskiej. We wsiach Stepań, Derażne, Rafałówka, Sarny, Wysock, Włodzimierzec, Klewań i innych sotnie UPA stosowały straszne metody zbrodni. Partyzanci radzieccy podkreślali, że nacjonaliści nie rozstrzeliwali Polaków, a rżnęli ich nożami, rąbali siekierami, kłuli widłami niezależnie od wieku i płci. Dopiero, gdy akcje te się nasiliły, Niemcy zaczęli ochraniać Polaków. Podobnych w treści dokumentów archiwalnych jest bardzo dużo. Są to dokumenty autorstwa niemieckiego, partyzantki radzieckiej, czeskich mieszkańców Wołynia oraz, co ważne, wytworzone przez struktury OUN-UPA, jakimi są meldunki i sprawozdania. Wszystkie te dokumenty pozwalają na przedstawienie jednoznacznego obrazu wydarzeń, jakie nastąpiły od marca 1943 roku na Wołyniu: okrutnych, bestialskich mordów na ludności polskiej. Jeden z banderowców Jurij Stelmaszczyk (pseudonim „Rudyj”, „Kajdasz”), pochwycony przez Rosjan zeznał, że w czerwcu 1943 r. został mianowany dowódcą oddziału liczącego 450 ludzi. Wówczas spotkał się z Kłymem Sawurem, który dał mu rozkaz wymordowania wszystkich Polaków w okręgu kowelskim. Był to rozkaz przygotowujący do masowych mordów ludności polskiej, dokonanych na zachodnim Wołyniu w dniach 11-12 lipca 1943 roku, według kalendarza juliańskiego, w dzień święta Piotra i Pawła. Według meldunku AK Komendy Lwów, 11 lipca 1943 roku oddziały UPA zaatakowały o świcie ponad 60 wsi polskich w powiecie włodzimierskim, mordując ich mieszkańców. Oto niektóre dane o rozmiarach zbrodni: Gurów – na 480 Polaków ocalało tylko 70 osób; w Porycku wymordowano ponad 200 osób; Orzeszyn – na ogólną liczbę 340 mieszkańców zginęło 270; Sądowa – spośród 600 Polaków tylko 20 udało się ujść z życiem; Zagaje – na 350 Polaków uratowało się tylko kilkunastu. Z dostępnych materiałów wynika, że w wielu przypadkach napady miały miejsce podczas nabożeństw w kościołach. Na przykład w Porycku, z rąk UPA zginął przy ołtarzu ks. Bolesław Szabłowski, zgromadzeni w kościele wierni (100 osób), w tym kobiety i dzieci, byli mordowani przez trzydzieści minut. Ukraiński nienacjonalistyczny autor pisze: 12 lipca 1943 roku (w dzień religijnego święta Piotra i Pawła) bandyci OUN-UPA przeprowadzili akcję karzącą w stosunku do Polaków we wsi Kupowalce, horochowskiego rejonu, wołyńskiego obwodu. Rankiem wieś została otoczona przez oddział OUN. W ciągu kilku godzin bandyci ze szczególnym okrucieństwem wyniszczyli spokojną ludność wsi Kupowalce, w tej liczbie starców i dzieci. Zabijali bagnetami, rąbali siekierami, rozstrzeliwali z karabinów i automatów. Tą akcją kierował dowódca bandy „Wysznia” – Paluha Aleskander s. Juchyma. Jest to nieliczny przykład przyznawania przez badaczy ukraińskich, że na Wołyniu doszło do mordów, dokonanych przez Ukraińców. Generalnie ukraińska literatura historyczna, w przeciwieństwie do polskiej, niemieckiej i rosyjskiej, w swej większości „twardo” stoi na stanowisku nieprzyznawania się do popełnionego przez swych rodaków ludobójstwa na Polakach w okresie II wojny światowej. W dniu 29 sierpnia 1943 roku banderowcy przeprowadzili akcję we wsiach Wola Ostrowiecka i Ostrówki. Zabito wszystkich Polaków, spalono wszystkie budynki, zrabowano mienie ruchome i zwierzęta hodowlane. W wyniku tej akcji we wsi Wola Ostrowiecka zginęło 529 osób, w tym 220 dzieci w wieku do 14 lat, a we wsi Ostrówki zamordowano 438 osób, w tym 246 dzieci do lat 14. Dużo mordów miało miejsce w okresie rzymskokatolickich świąt Bożego Narodzenia 1943 roku na terenach całego Wołynia. Sotnie UPA, wspomagane przez miejscową ludność ukraińską, uderzyły niespodziewanie na skupiska ludności polskiej i bazy samoobrony w powiatach: rówieńskim, łuckim, kowelskim i włodzimierskim. Po dokonanych masakrach do wsi na furmankach wjeżdżały grupy rabunkowe, złożone głównie z kobiet, i zabierały wszystko, co pozostało po zamordowanych Polakach. Udział ludności ukraińskiej w zbrodniach i rabunkach dokumentuje praca Władysława i Ewy Siemaszków (ojca i córki: Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, Warszawa 2000). Masowe mordy na Wołyniu zostały dokonane przez szersze rzesze Ukraińców. Nie tylko „bojowników” UPA, ale również przez tysiące zwykłych chłopów (często zresztą do tego przez UPA przymuszanych) oraz nieraz wspomagających ich w dobijaniu, podpalaniu, a zwłaszcza rabunku masy kobiet, wyrostków, a czasem nawet dzieci. Nie należy jednak twierdzić, że w ludobójstwie i zjawiskach temu towarzyszących uczestniczyła większość Ukraińców wołyńskich, tym bardziej, iż ludobójstwo na Polakach ograniczało się w zasadzie do terenów wiejskich. Nie ulega jednak wątpliwości, że w ludobójstwie brał udział poważny segment ludności ukraińskiej Wołynia. Opór zbrojny Polaków był niewystarczający. Ważną rolę odegrały polskie oddziały samoobrony. Na Wołyniu istniało ponad dwadzieścia ośrodków polskiej samoobrony. Do historii przeszła samoobrona w Przebrażu, w którym schroniło się około 25 tysięcy Polaków. Obroną tą dowodził Henryk Cybulski. 27. wołyńska dywizja piechoty Armii Krajowej powstała dopiero na początku 1944 roku, zwalczała UPA i przeprowadziła akcje odwetowe. Na Wołyniu podczas II wojny światowej zginęło kilkanaście tysięcy Ukraińców, przy czym część ofiar po stronie ukraińskiej poniosła śmierć z rąk nacjonalistów ukraińskich za pomoc udzielaną Polakom lub odmowę przyłączenia się do oprawców. Straty Polaków z rąk ukraińskich badacze dokumentują na ponad 60 tysięcy. Należy przypuszczać, że liczba ofiar była większa. Mordów na Polakach dokonano na terenie wszystkich 11 powiatów byłego województwa wołyńskiego, od Bugu po granicę polsko-sowiecką z 1939 roku. Na terenie tych powiatów istniały 103 gminy wiejskie i miejskie. Jak zdołano ustalić, na Wołyniu, w pojedynczych wsiach, osadach, koloniach, futorach, dokonano ludobójstwa na Polakach łącznie w około 1720 jednostkach. Niezależnie od tego w gminach znajdowały się jednostki administracyjne (wsie, kolonie, osady itp.), w których również mieszkali Polacy, ale co do których nie udało się uzyskać jakichkolwiek wiadomości – w sumie jest ich nieco więcej (około 1790), niż owych, o których jakieś wiadomości zostały zebrane. Powyższe zestawienie świadczy o ogromnej akcji ludobójstwa Polaków na Wołyniu. Trzeba jeszcze raz podkreślić, że niezależnie od ludobójstwa na Polakach, Ukraińcy uczestniczyli, wspólnie z Niemcami lub samodzielnie, w ludobójstwie dokonanym na około 200 tysiącach wołyńskich Żydów – obywatelach polskich. W 1944 roku oddziały UPA przeniosły ciężar swych działań na ziemię lwowską i Podole, liczniej niż Wołyń zamieszkane przez Polaków. Na tym terenie doszło wówczas do masowych mordów ludności polskiej. Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na kresach wschodnich w okresie II wojny światowej stawia ich w jednym rzędzie obok oprawców niemieckich i rosyjskich. Musi ono być potępione zarówno przez społeczność ukraińską mieszkającą w Polsce, jak i przez władze niepodległej Ukrainy. W historii martyrologii narodu polskiego, mordy na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej stanowią jedną z najtragiczniejszych kart. Kolejne pokolenia Polaków muszą o tym pamiętać. Prof. dr hab. Ryszard Tomczyk jest pracownikiem naukowym Instytutu Historii i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Szczecińskiego.
Page 1 and 2: CZWARTEK 22 LIPCA 2010 r. Nr 29 Nak
Page 3 and 4: nr 29 22.07.2010 r. 3 y ulepiony la
Page 5 and 6: nr 29 22.07.2010 r. 5
Page 7 and 8: nr 29 22.07.2010 r. 7 Ogień na pod
Page 9 and 10: Plac zabaw od Muszkieterów W ostat
Page 11 and 12: nr 29 22.07.2010 r. 11 Płać Orła
Page 13: nr 29 22.07.2010 r. 13 PROFESJONALN

ulepiony

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?