gotowa

4
nr 35 02.09.2010 r.
Małe gorzowianki potrzebują
wsparcia i to bez przerwy
Doktor Clemens ocenił, że w pierwszym operowanym oczku u Blanki siatkówka się ładnie rozłożyła, u Hani też, ale z tyłu
powstały zrosty, które przy kolejnych operacjach będą usuwane. Na temat tych drugich oczek, później operowanych, jeszcze
nic nie wiadomo, wszystko okaże się podczas wizyty za dwa tygodnie.
Bliźniaczki Hania i Blanka
przyszły na świat trzy
miesiące za wcześnie. Na
dodatek mają największy, piąty
stopień retinopatii — kompletnie
nic nie widzą. Nie rozróżniają
nawet dnia od nocy. W połowie
kwietnia wyszło, że są potrzebne
bardzo drogie operacje. Mimo że
to ważne, bo chodzi o duże pieniądze,
lekarze przyznają wprost
— nie wiedzą, ile będzie operacji.
Specjaliści z Niemiec wyjaśniają
rodzicom dziewczynek, że każdy
organizm jest inny, u jednego
pacjenta może być dobrze po
trzeciej, a u innego dopiero po
szóstej operacji. Dotąd były dwie
wizyty w klinice — pod koniec
maja obie dziewczynki miały
robione pierwsze oczka, w lipcu
drugie. — Zawsze robią po jednym
— ze względów bezpieczeństwa,
wtedy jest mniejsze ryzyko
infekcji — przedstawia sytuację
pani Edyta Piotrowska, mama
dziewczynek.
Pierwszy etap leczenia
W niemieckiej klinice są już o 10.
rano, czekają na profesora aż do
15. — wtedy kończy operacje. —
Siedzimy na korytarzu. Z dziećmi
jest ciężko, ale nie przyjmą nas na
oddział, dopóki doktor nie obejrzy
dziewczynek — opowiada pani
Małgorzata, babcia bliźniaczek.
W końcu przychodzi, ogląda
oczka i mówi, że dziewczynki
mogą być operowane. Prosi, aby
zapłacić wszystkie rachunki. Dopiero
wtedy otrzymują niezbędne
papiery i trafiają na oddział.
Wcześniej dziewczynki przechodzą
badanie u anestezjologa.
Potem jest trochę odpoczynku,
lekarze podają kropelki, a 8 rano
zabierają je na zabieg. Rodzice
czekają w pomieszczeniu, gdzie
pacjenci są wybudzani z narkozy.
Po operacji dziewczynki dostają
kroplówki. Następnego dnia doktor,
po zbadaniu sytuacji, jeżeli
wszystko jest w porządku, mówi,
że można wracać do domu.
Witrektomia polega na
wstrzykiwaniu do oka specjalnego
żelu po to, aby rozciągnąć
siatkówkę. Może być tak, że
pierwsza operacja odrobinę
rozciągnie siatkówkę, po kolejnej
znowu może być lepiej,
ale może też znowu się zwinąć.
Z kolei podczas następnej znowu
ją rozciągają.
Pani Edyta tłumaczy, że trwa
pierwszy etap leczenia, dlatego
nie za wiele jeszcze wiadomo.
— Mrugamy, świecimy. Wydaje
nam się, że przy mocnym słońcu
coś się dzieje — wcześniej w ogóle
nie reagowały — mówi. Gdy
wychodzą na spacer, to zwłaszcza
u Blanki coś zaczyna się dziać
— jakby mruży oczka.
Wszyscy pomagają,
ale pieniędzy ciągle brakuje
— Z akcjami troszkę się już
urwało — mówi pani Małgorzata,
babcia bliźniaczek. Co prawda, są
osoby, które dzwonią, pytają jak
jest, i przesyłają kolejne pieniążki.
Ale wielkiej akcji już nie ma.
— Pani z Bytomia chce zorganizować
koncert charytatywny,
ale to dopiero w październiku.
Na bulwarze coś się działo, był
koncert i licytacja przygotowana
przez OSiR. W Kostrzynie była
akcja, ale nie do końca wypaliła
— dodaje mama dziewczynek.
Rodzice przekazali nam, że mają
zapas gotówki na leczenie, ale
zapewniają, że na całe na pewno
nie wystarczy.
Mama bliźniaczek ma kontakt z
panią, która ma niewidomą Madzię
— dziewczynka miała piąty
stopień retinopatii na prawym
oczku i trzeci na lewym. Również
leczy ją profesor Clemens — tam
gdzie miała piątą retinopatię, wyprowadził
oczko na minus 12, ale
walka trwała 3 lata. — Inna pani
z Poznania ma synka Igorka
z retinopatią — dziecko jest po
szóstej operacji i dopiero odróżnia
dzień od nocy — opowiada
pani Edyta.
Hania i Blanka są bardzo
malutkie
Bliźniaczki urodziły się w 28.
tygodniu ciąży. Gdyby jednak
zostały w brzuszku, to siatkówka
rozwijałaby się w odpowiednim
tempie. Dziewczynki wyszły na
światło dzienne wcześniej, dlatego
siatkówka chciała szybciej
się rozwinąć, do tego stopnia,
że zwinęła się zupełnie. Według
lekarzy retinopatia piątego stop-
nia to najgorsze, co może być,
gdyby to była choćby czwórka
bądź trójka, to o wiele więcej
można by uzyskać. — Doktor
powiedział, że walczymy o to,
żeby zejść z piątki na czwórkę,
aby dziewczynki miały poczucie
światła i widziały kontury — wyjaśnia
mama Hani i Blanki.
Bliźniaczki są jeszcze malutkie,
dlatego na co dzień rodzice aż
tak bardzo nie odczuwają, że
ich dziewczynki kompletnie
nic nie widzą. Dziewczynki
budzą się rano, dostają leki,
jadą na rehabilitację do ośrodka
wczesnej interwencji przy Dekerta.
To rehabilitacja ruchowa
— obie dziewczynki mają problemy
z napięciem mięśniowym
— Hania ma wzmożone, Blanka
— obniżone. Ponadto Hania ma
odgięcia, które rehabilitacja ma
zniwelować. Po ćwiczeniach wracają
do domu, są karmione, potem
spacer, żeby dziewczynki były jak
najdłużej na świeżym powietrzu.
Oprócz tego mają całą masę wizyt
u różnych specjalistów, kontrole.
— Wystarczy, że kichną, i od razu
przerażona lecę do lekarza. Tak
już jest, że na wszystko trzeba
uważać. Tym bardziej, że ostatnio
Blanka leżała 6 dni w szpitalu
— złapała jakąś infekcję. Z kolei
Hania miała zapalenia gardła
i gorączkę. Niedawno przestała
brać antybiotyki. Do tego badania
słuchu, szczepienia — opowiada
nam pani Edyta.
Mówią, że jesteśmy silni
Ludzie mówią o rodzicach Hani
i Blanki, że są bardzo silni, że
dają radę. Nikt jednak nie wie, co
się z nimi działo, zanim pomogły
media. Od urodzin do czasu, gdy
bliźniaczki wyszły ze szpitala,
każdy dzień był z płaczem i lamentem.
Jeszcze w szpitalu lekarze
nie dawali szans, mówili, że
dziewczynki są w ciężkim stanie.
Nawet na sali poporodowej nikt
pani Edycie nie dawał nadziei
— lekarze wprost mówili, żeby
się nie nastawiać, że nie przeżyją.
Przeżyły, ale 19 kwietnia zaczął
się drugi horror. — Hania była
jeszcze w szpitalu, a z Blanką
pojechaliśmy na kontrolę oczek
do Poznania i wtedy dowiedzieliśmy
się, że nie widzą — zaczął
się kolejny lament — zwierza się
pani Edyta.
— Przyjechałam do nich, a córka
ciągle płacze — opowiada
babcia o pierwszych dniach po
informacji, że jej wnuczki mają
retinopatię i potrzebne są drogie
operacje. — W końcu mówię:
Edyta, no co ty? A ona ze łzami
w oczach: zdecydowaliśmy,
Mariusz weźmie kredyt. Tylko,
że oni mają już kredyt, wzięli na
mieszkanie, jeszcze zanim dzieci
się urodziły. W końcu mówię:
Edyta, jedyne wyjście to nagłośnić
sprawę w telewizji i prosić
o pomoc. Musisz iść. Męczyłam
Edytę chyba przez 4 dni. Ona
cały czas płakała — przedstawia
sytuację babcia.
Pani Edyta z mężem wtedy jeszcze
nie zdawali sobie sprawy, ile
będzie operacji. Ponadto byli
przekonani, że 3 tys. euro to
koszt operacji obu oczek. Wpadli
na pomysł, że przynajmniej na
pierwszą operację wezmą kredyt.
Ale jak się dowiedzieli, że to tyle
pieniędzy, to kompletnie się załamali.
Wtedy babcia zagroziła, że sama
pójdzie do mediów i będzie prosić
o pomoc. — Mama nam weszła
na ambicję — przyznaje pani
Edyta. Dzień później w mieszkaniu
bliźniaczek pojawiła się
telewizja, apel o pomoc trafił do
telewidzów w całej Polsce.
adam oziewicz
Dziewczynki są po dwóch operacjach w niemieckiej klinice. Podczas
jednej wizyty operowane jest jedno oczko u każdej z bliźniaczek. Jedna
witrektomia kosztuje 3 tys. euro.
Przypominamy numery kont, na które można kierować wsparcie dla
Hani i Blanki: 85 2340 0009 0990 4010 0001 0022 lub 71 1090 1900
0000 0001 0766 8625