Klik hier - Cranio Sacraal eindwerken
Klik hier - Cranio Sacraal eindwerken Klik hier - Cranio Sacraal eindwerken
figuurlijk had afgebroken, met als eerste zijn moeder. Het doel was haar te vergeven, iets wat voor hem heel erg moeilijk was. Er gingen heel wat hypnose sessies overheen om mijn vader zo ver te krijgen dat hij haar kon vergeven. Toen hij op zekere dag tegen Eduard vertelde dat hij zijn moeder voor het slapen gaan bedankte voor wat ze wel had gedaan en vergeving gaf voor wat ze niet had gedaan was ik heel erg ontroerd, …. Ik wist dat hij met dit te doen een hele grote stap had gezet. Een volgende fase was contact maken met zijn zus met wie hij al jaren geen contact meer had. Door strubbelingen rond de erfenis ( mijn grootmoeder had zowat alles overgelaten aan haar dochter, voor mijn vader was er maar net genoeg om zijn gedeelte in haar begrafenis te betalen) heeft mijn vader afstand genomen van zijn zus, zowel letterlijk als figuurlijk en ze hadden mekaar sindsdien niet meer gezien. Dit terwijl ze eigenlijk altijd vrij goed met mekaar hadden kunnen opschieten. Eduard en ik hebben hem toen heel erg gemotiveerd om terug contact op te nemen met zijn zus. We kwamen met de argumenten dat hij maar 1 zus heeft, dat ze nog leeft en dat zij misschien ook wel heel veel verdriet heeft dat het contact verbroken is, hij had niets te verliezen, het zou hem misschien ook wel opluchten…. Toen ik die dag weg reed in Brussel had ik iets van hij moet zo vlug mogelijk bellen, want anders doet hij het niet meer. Hij had eerst 101 redenen waarom hij het later zou doen, maar ik liet me niet van de wijs brengen. Op een gegeven heb ik me ergens geparkeerd en hij heeft met heel veel lood in zijn schoenen gebeld naar haar. Ik heb hem alleen gelaten, omdat ik het gevoel had dat dit iets was wat hij alleen moest doen. Ze hebben een kort gesprek gehad en zijn zus heeft hem toen beloofd dat ze contact zou opnemen om een keer af te spreken, maar tot op vandaag heeft ze dat niet gedaan. Ik heb haar zelf nog een keer gebeld om te vertellen hoe belangrijk het was dat ze mekaar zouden ontmoeten, en zij heeft me op haar beurt gebombardeerd met heel wat redenen waarom het niet gemakkelijk is om dat te doen. Ik vind het spijtig, ik voel het aan als een gemiste kans. Maar, mijn vader van zijn kant heeft de eerste stap gezet, er is terug contact
gemaakt, en dat is helend voor mijn vader, ook al zou zij geen stap naar hem toe doen. Later begon Eduard over het stellen van doelen. Telkens stelde hij de vraag wat zou ge nog willen doen in uw leven. Hij had wel nog heel wat wensen. Hij had nog graag een keer naar de zee gegaan, naar Italie aan de bloemenriviëra waar we vroeger meermaals op vakantie geweest waren, kamperen, voetballen, …. maar in hemzelf had hij de weg naar het waar maken van die dromen reeds afgesloten. Omdat zijn fysieke conditie de laatste jaren heel erg achteruit was gegaan had hij er zich bij neergelegd dat hij al deze dromen moest achterlaten, dat was allemaal verleden tijd. Ik kon de pijn voelen die dat bij hem veroorzaakte en ik nam me voor om hem te helpen bij het waarmaken van 1 van zijn dromen, namelijk nog een keer naar zee gaan. Ik regelde een appartementje met zicht op zee. Ik nam mijn moeder in vertrouwen, en vroeg of ze mee naar zee wou gaan. Ze was niet enthousiast, ze stond niet te springen om twee dagen met mijn vader naar zee te ge gaan. Uiteindelijk heeft ze wel toegezegd, maar ik had haar beter niet overhaald om mee te gaan. Het was zo duidelijk dat ze er geen zin in had, en het kan niet anders dan dat mijn vader dat ook heeft gevoeld. Mijn vader wist nergens van, ik heb hem als het ware ontvoerd. Na een consult in Brussel ben ik niet naar huis gereden, maar zijn we richting zee gereden. De trip naar zee was achteraf gezien geen succes. Naast het feit dat mijn moeder niet enthousiast was werd hij ook heel erg geconfronteerd met zijn fysieke beperkingen. Het was zo anders dan de vakanties aan zee die ze eerder hadden gehad. Hij liep heel erg aan tegen alles wat niet meer kon zoals vroeger, en hij liep daar zo hard tegenaan dat hij niet kon genieten van de zee, de gezonde lucht, het mooie weer, het lekkere eten ….. Wat ik eruit geleerd heb is dat je dingen niet kan forceren. Omdat grote doelen aan hem niet meer besteed waren bleef Eduard hem inspireren om toch doelen te blijven stellen, hoe klein ze ook zijn. Elke dag naar de markt wandelen, de krant gaan halen, ….. en dat doet mijn vader ook, en ik zie dat het bereiken van die kleine doelen voor hem op een of andere manier toch groot is, zijn leven verrijkt en meer kwaliteit van leven geeft.
- Page 1 and 2: MIJN VADER - IK EN CRANIO De vloedg
- Page 3 and 4: dat hij er de rest van zijn leven n
- Page 5 and 6: zich altijd heel goed gevoeld, kon
- Page 7 and 8: troost gezocht in de drank gezocht.
- Page 9 and 10: meer bij was en het voor mijn moede
- Page 11 and 12: Dit was de situatie waar mijn vader
- Page 13 and 14: Ik zou het hem voorstellen, hij had
- Page 15 and 16: Dat creëerde tussen mijn vader en
- Page 17 and 18: Ik had nooit kunnen voorspellen hoe
- Page 19: Ik was er heel wat momenten om hem
- Page 23 and 24: Enkele weken geleden zei mijn vader
- Page 25 and 26: Ik heb mijn vader gevraagd om een s
- Page 27 and 28: Op de plaats waar de ribben en de w
- Page 29 and 30: Medische achtergrond : Stenose van
- Page 31 and 32: Diagnose : Naast een volledige medi
- Page 33 and 34: Medische behandeling - klassiek mod
- Page 35 and 36: Nieuwe behandeling bij vernauwing h
- Page 37: Nuttige adressen : Tokyo Wellness M
gemaakt, en dat is helend voor mijn vader, ook al zou zij geen stap naar hem<br />
toe doen.<br />
Later begon Eduard over het stellen van doelen. Telkens stelde hij de vraag<br />
wat zou ge nog willen doen in uw leven.<br />
Hij had wel nog heel wat wensen. Hij had nog graag een keer naar de zee<br />
gegaan, naar Italie aan de bloemenriviëra waar we vroeger meermaals op<br />
vakantie geweest waren, kamperen, voetballen, …. maar in hemzelf had hij de<br />
weg naar het waar maken van die dromen reeds afgesloten.<br />
Omdat zijn fysieke conditie de laatste jaren heel erg achteruit was gegaan had<br />
hij er zich bij neergelegd dat hij al deze dromen moest achterlaten, dat was<br />
allemaal verleden tijd.<br />
Ik kon de pijn voelen die dat bij hem veroorzaakte en ik nam me voor om hem<br />
te helpen bij het waarmaken van 1 van zijn dromen, namelijk nog een keer naar<br />
zee gaan.<br />
Ik regelde een appartementje met zicht op zee. Ik nam mijn moeder in<br />
vertrouwen, en vroeg of ze mee naar zee wou gaan. Ze was niet enthousiast,<br />
ze stond niet te springen om twee dagen met mijn vader naar zee te ge gaan.<br />
Uiteindelijk heeft ze wel toegezegd, maar ik had haar beter niet overhaald om<br />
mee te gaan. Het was zo duidelijk dat ze er geen zin in had, en het kan niet<br />
anders dan dat mijn vader dat ook heeft gevoeld. Mijn vader wist nergens van,<br />
ik heb hem als het ware ontvoerd. Na een consult in Brussel ben ik niet naar<br />
huis gereden, maar zijn we richting zee gereden. De trip naar zee was achteraf<br />
gezien geen succes. Naast het feit dat mijn moeder niet enthousiast was werd<br />
hij ook heel erg geconfronteerd met zijn fysieke beperkingen. Het was zo<br />
anders dan de vakanties aan zee die ze eerder hadden gehad. Hij liep heel erg<br />
aan tegen alles wat niet meer kon zoals vroeger, en hij liep daar zo hard<br />
tegenaan dat hij niet kon genieten van de zee, de gezonde lucht, het mooie<br />
weer, het lekkere eten …..<br />
Wat ik eruit geleerd heb is dat je dingen niet kan forceren.<br />
Omdat grote doelen aan hem niet meer besteed waren bleef Eduard hem<br />
inspireren om toch doelen te blijven stellen, hoe klein ze ook zijn. Elke dag<br />
naar de markt wandelen, de krant gaan halen, ….. en dat doet mijn vader ook,<br />
en ik zie dat het bereiken van die kleine doelen voor hem op een of andere<br />
manier toch groot is, zijn leven verrijkt en meer kwaliteit van leven geeft.
Change language