Klik hier - Cranio Sacraal eindwerken

in mijn behandeling te begeleiden en me de inzichten, beelden en de inspiratie
te geven om dat te doen dat op dat moment nodig is in de juiste vorm op de
juiste plek met de juiste intensiteit.
Ik focuste me op niet leiden maar geleid worden en dat volgen.
Niet willen, wordt een stuk moeilijker als je betrokken partij bent als dochter.
Hem zien pijn hebben en zien aftakelen als dochter raakt mij, doet iets met mij,
en toch moet je van dat willen dat het er niet is af. Ik besefte dat als ik het
willen niet kon loslaten ik beter niets kon doen. Een behandeling zou zeker
goed zijn, maar wat het zou brengen moest ik helemaal overlaten aan dat wat
nodig was voor de evolutie van mijn vader. Mijn rotsvast vertrouwden dat alles
zin heeft, ook ziek zijn, gaf me de kracht om het “willen”te kunnen
transformeren en loslaten.
Het was voor mij heel raar om mijn vader aan te raken, want in de omgang die
ik met mijn ouders heb is er amper lichamelijk contact. Knuffelen, mekaar
vastpakken dat is iets dat in onze familie niet gedaan wordt, dat is iets voor
achter de deur van de slaapkamer. Ik heb dat lichamelijk contact hebben met
mensen, moeten leren via kinderen hebben, een echtgenoot die dat heel sterk
heeft, vrienden …
De eerste focus was ontspanning brengen, want dat was zo nodig.
Het was een hele oefening om bij mezelf te kunnen blijven, in mijn kracht te
kunnen staan, want ik had de meest kritische klant die ik maar kon hebben op
mijn tafel liggen.
Het was voor hem heel moeilijk om de ogen te sluiten, te kunnen laten
gebeuren zonder controle. Hij had zoveel vragen, bedenkingen, weerstand ….
Wat het hele proces om te ontspannen ook bemoeilijkte was mijn moeder die
erbij zat, ook alles nauwlettend in het oog hield, en niet de voeling had dat
absolute stilte nodig was opdat mijn vader zich zou kunnen ontspannen en ik
diep zou kunnen zakken om te behandelen.
Voor haar doen was ze stil, echter elke beweging, elk geluid dat ze maakte
werd niet alleen door mij, maar vooral door mijn vader als storend ervaren.
Het appartement van mijn ouders is klein, er was voor haar maar 1 optie en dat
was weggaan tijdens de behandelingen en dat is ze ook vanaf de 2 e keer dat ik
hem behandeld heb beginnen doen.