ԶՐՈՒՅՑՆԵՐ ՀԱՅ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՄԱՍԻՆ

Հայկական խեցեգործությունն արդի ժամանակաշրջանում
– Փաստորեն, սկիզբ առնելով 1950-ականներին` հայ նոր
խեցեգործությունը զարգանում էր` ստեղծելով հաստատուն
ավանդույթներ։ Ի՞նչ հաջողություններ ունեցան հայ արվեստագետներն
այդ տարիներին միջազգային ասպարեզներում:
– Հռիփսիմե Սիմոնյանը, Հմայակ Բդեյանը, Վան Սողոմոնյանը
և մյուսները բազմիցս մասնակցել են միջազգային ցուցահանդեսների
և մրցանակներով վերադարձել` Ֆայենցա, Վալորիս,
Ժնև, Պրահա…
– Ի՞նչ պատկեր էր տիրում այս բնագավառում 1980-90-
ականներին:
– Ցավոք, 90-ականներին Վ.Սողոմոնյանը, Ն.Գաբրիելյանը,
Վ.Աթանյանը, Գ.Ալումյանը մեկնեցին արտասահման մշտական
բնակության: Սակայն խեցեգործության բնագավառում այդ ժամանակաշրջանում
արդեն գործում էին Սամվել և Մանվել Բաղդասարյանները:
Նրանք Հռիփսիմե Սիմոնյանի արժանի հետևորդներն
էին, քանզի ծավալեցին ստեղծագործական և կրթական
մեծ գործունեություն: Նրանք Մանկական գեղագիտական
կենտրոնում հիմնեցին խեցեգործական լաբորատորիա, որտեղ
իրենց փորձն ու գիտելիքներն էին փոխանցում երիտասարդներին:
Նրանց ձեռքի տակ կրթվեցին բազմաթիվ շնորհալի սաներ,
որոնցից շատերն այսօր ստեղծագործում են այդ բնագավառում:
Ես ինքս ուսանել եմ նրանց մոտ: Նրանք մեր մեջ սերմանում էին
սեր խեցեգործության և արվեստի նկատմամբ, սովորեցնում
մտածել, ազատ, անկաշկանդ ստեղծագործել:
– Ձեր սերունդը սկսել է ստեղծագործել 90-ականներին, Հայաստանի
համար խիստ դաժան տարիներին` թե՛ հոգեբանական,
թե՛ կենցաղային առումով: Ինչպե՞ս էին ստեղծագործում երիտասարդներն
այդ տարիներին:
– Դրանք իսկապես ծանր տարիներ էին: Սակայն ուշագրավն
այն է, որ 1995թ. իմ և խեցեգործ Արմեն Ստեփանյանի կող-
98