ԶՐՈՒՅՑՆԵՐ ՀԱՅ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՄԱՍԻՆ

Հայկական կինոարվեստի ծագումը, վերելքն ու մերօրյա ճգնաժամը
մեր ամենալավ ձեռքբերումներից մեկը «Ոսկե ծիրանն» է` մեծ
կինոյի մթնոլորտը վերադարձնող և Հայաստանի հեղինակությանը
նպաստող փառատոնը:
– Բայց հասարակությունը վերջին տասնամյակներում սովորեց
ցածրաճաշակ, էժանագին ֆիլմերին, որոնցով ողողված են
մեր հեռուստատեսությունը, կինոթատրոնները կամ կինովարձույթի
ու վաճառքի սրահները:
Դա մեր վերջին 15 տարիների բացթողումն է: Այժմ պետք է
այդ դաշտը նորից մաքրազերծել: Եվ այս աշխատանքը պետք է
կատարվի պետականորեն, որովհետև ամեն ինչ շուկայի քմահաճույքին
թողնելը կարող է հեռացնել (և արդեն զգալապես հեռացրել
է) ազգային ու հոգևոր գերխնդիրներից: Ի դեպ, խորհրդային
կինոյին հաճախ մեղադրել են, որ այն շատ դեպքերում հարմարվել
է իշխող համակարգին։ Բայց ի՞նչ տարբերություն, թե դու ում
առաջ ես ծալվում՝շուկայի՞, թե՞ քաղաքական ռեժիմի։ Երկու դեպքում
էլ արվեստն այլասերվում է։
Հուսադրող է, որ կինոյի բնագավառում դեռևս շարունակվում
է պետական աջակցության քաղաքականությունը, թեպետ
հատկացվող միջոցները բավարար են լոկ գոյատևման, այլ ոչ
զարգացման համար, ուստի այս իրավիճակում կարևոր խնդիր է
դառնում համատեղ ֆիլմերի արտադրությունը` արտասահմանյան
տարբեր գործընկերների հետ միասին: Մենք, առիթ կամ
անառիթ, իբրև մեր սոցիալ-քաղաքական զարգացման գերակայություն,
մատնանշում ենք Եվրոպան, բայց մոռանում, որ
եվրոպական առաջավոր երկրները` Ֆրանսիան ու Գերմանիան,
իրենց ազգային կինոարտադրության պահպանման ու զարգացման
համար մշակել են «պետություն և շուկա» հարաբերությունների
ճկուն, արդյունավետ համակարգ, օրենսդրական հիմքեր,
օրինակ՝ հարկային արտոնություններ, և հատուկ մեխանիզմներ:
Մեծ ուշադրություն է դարձվում ոչ կոմերցիոն կինեմատոգրաֆի
զարգացմանը, որովհետև կոմերցիոնը կապահովի շուկան, իսկ
133