ԶՐՈՒՅՑՆԵՐ ՀԱՅ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՄԱՍԻՆ

Հայ ժամանակակից գրողն ու գրականությունը
– Ես լիովին համամիտ եմ, որ հասարակությունը ծանոթ չէ
մեր ստեղծագործություններին, և գիտե՞ք ինչու. որովհետև Պարույր
Սևակից, Շիրազից, Սիլվա Կապուտիկյանից, Համո Սահյանից,
Վահագն Դավթյանից և այս գրողների հրաշալի սերնդի մյուս
ներկայացուցիչներից հետո դասագրքերը լռում են նրանց հաջորդած
գրողների մասին: Եվ քանի որ գրականությանը ծանոթանում
են աշակերտական սեղանից սկսած, ուսանողական դասագրքերից,
բնական է, որ եթե նրանցում չեն ընդգրկված ժամանակակից
հայ գրողները, հասարակությունն էլ այսպիսի արհեստական ճանապարհով,
ոչ իր մեղքով, օտարվում է նրանցից: Սա մեկ այլ մեծ
վտանգ է պարունակում. արդի գրականությանը ծանոթ չլինելն
առաջին հերթին հարվածում է նաև լեզվին: Գրականության
կարևորագույն դերակատարումներից մեկը նոր լեզու բերելն է:
Պոեզիայի կարևորագույն առաքելությունը լեզվի զտումն է, նրա
առույգացումն ու երիտասարդացումը` ազատելով այն ավելորդ
ճարպակալումից ու խցանումներից: Նոր ժամանակները, նոր
գրականությունն իրենց հետ բերել են նոր լեզու, այն զարգացել ու
փոխվել է: Գ.Խանջյանի, Լ.Խեչոյանի և արդի ցանկացած այլ արձակագրի
հերոսները խոսում են այսօրվա լեզվով, ժամանակակից
մարդու մտածողությամբ: Իսկ ի՞նչ լեզվով են խոսում մեր
հեռուստահաղորդավարները, որոնք վերջին տարիների շրջանավարտներ
են: Նրանք խոսում են իրենց կարդացած գրականության`
Րաֆֆու և Մուրացանի լեզվով, սակայն հնարավոր չէ հնացած,
կնճռոտված լեզվով մեկնաբանել արդի խնդիրները, արտացոլել
այսօրվա իրականությունը: Հաճախ չգտնելով ճիշտ ժամանակակից
արտահայտչաձևեր` նրանք հեռուստատեսություն են
բերում փողոցային լեզուն, որն էլ փոխանցվում է ժողովրդին, և
սրա պատճառը վերջին հիսուն տարիների գրականության բացակայությունն
է դասագրքերում:
105