Րաֆֆի Կայծեր մաս 2

— Այդ շատ մարդասիրական է, — նկատեց բաղեշցին, և նրա ջերմեռանդ աչքերը, կարծես, ասում
լինեին. «Օրհնյալ լինի՜ս»...
Նրանց խոսակցությունը ընդհատեց մի ծիծաղադեմ ծերունի, փոքր-ինչ կռացած մեջքով, ներկերի
մեջ գունավորված ձեռքերով, որ ներս մտավ և, մոտենալով վաճառականին, մտերմությամբ ձեռք
տվեց, հետո զարմացած նայեց բաղեշցու վրա:
— Երևի փողի համար եք եկել, — հարցրեց նրանից վաճառականը:
— Ապա ինչի՞ համար պետք է գայի, հեր օրհնած, — պատասխանեց նա և մոտեցավ
գանձապահին:
— Այդ ծերունու դեմքը ինձ ծանոթ երևաց, — ասաց բաղեշցին նրա հեռանալուց հետո:
— Պետք է որ ծանոթ լինի... — պատասխանեց վաճառականը խորդավոր ձայնով: — Դա վարպետ
Փանոսն է. առաջ ներկարարի մի հասարակ գործարան ուներ, իսկ այժմ այնքան
կատարելագործել է, որ իմ գործվածները բոլորը այնտեղ են ներկվում:
Հաճախորդները հանգստություն չէին տալիս, մեկը դուրս էր գալիս, մի քանիսը մտնում էին:
Գործողությունները իրանց կենդանի շարժման մեջն էին: Ներս մտավ մի բարձրահասակ.
հսկայատիպ պարոն, ալեխառն մորուքով, և հատակի տախտակամածը թնդաց նրա ամուր
ոտքերի տակ: Նա, առանց ոչ ոքին ողջունելու, կանգնեց սենյակի կենտրոնումը, աջ ձեռքը
մեկնելով դեպի գլխավոր գործակատարը, իսկ թուխ երեսը դարձնելով դեպի կրպակատերը,
գոչեց որոտալից ձայնով.
— Ասացե՛ք այդ պարոնին, եթե մյուս անգամ հակերը իր ժամանակին չհասցնի, ես բոլորը ծովը
կնետեմ:
Նա, առանց պատասխանի սպասելու, իսկույն դուրս գնաց:
— Ճանաչեցի՞ք դրան,– ասաց վաճառականը` դիմելով դեպի բաղեշցին:
— Ճանաչեցի... — պատասխանեց նա: — «Բերզեն-Օղլին» է... Ավանց գյուղի նավաստին... Այդ
մարդը մինչև վերջը մնաց անտաշ...
— Բայց շատ օրինավոր մարդ է, գիտե՞ք, այժմ շոգենավի ընկերության գլխավոր նավապետն է:
— Գիտեմ: Ես նրա շոգենավով եկա Բաղեշից:
Վաճառականը խոսքը փոխեց, հարցնելով.
— Ինձ այն ասացեք, ի՞նչ կա ձեզ մոտ, այնտեղ, Բաղեշում:
— Հետաքրքիր ոչինչ չկա, միայն խեղճ Հաջի-Իսաղը վախճանվեցավ:
358