Րաֆֆի Կայծեր մաս 2

— Մինչև այդ բառը ուղիղ չարտասանես, մայրիկին կասեմ, որ նախաճաշիկի ժամանակ քեզ
քաղցր չտա:
Աշխենը մի քանի անգամ ևս զանազան ձևերով շուռ տվեց անտանելի բառը, բայց ոչ մեկը
պատվաստ չդուրս եկավ: Նա իր դժվար դրությունից ազատվելու համար փոխեց խոսքը:
— Ինչո՞ւ ես կտրատում ճյուղերը, հայրիկ, ափսոս չէ՞:
Հայրը բացատրեց նրան պատվաստի նշանակությունը, ավելացնելով.
— Եթե այդ ավելորդ, անպետք ճյուղերը չկտրատեմ, դու այն քաղցր հոտավետ խնձորները, որ
ուտում ես ձմեռը, այլևս չես ուտի:
— Ե՞րբ խնձոր կտա, հայրիկ, ո՞վ է իմանում, տասն տարուց հետո:
— Ինչո՞ւ տասը տարուց հետո, կարելի է երեք կամ չորս տարուց հետո, զավակս:
— Բաս թող այդ մեկն էլ ես կապեմ:
— Հանգիստ կաց, Աշխեն, կփչացնես:
— Ինչո՞ւ եմ փչացնում, երեկ այն կեռասենին ես կապեցի, փչացա՞վ:
Նա սկսեց կապել պատվաստի վերքը. փոքրիկ մատիկները արագությամբ գործում էին, իսկ
անհանգիստ լեզուն խոսում էր:
— Գիտե՞ս մայրիկը ճաշի համար ինչ է պատրաստում:
— Ի՞նչ է պատրաստում:
— Շատ ու շատ բան է պատրաստում, տասն տեսակ, ասում է, այսօր Արփիարը ու Հյուբբին պետք
է գան Մուշից: Արշակին էլ կբերե՞ն, հայրիկ:
— Կբերեն:
— Ես Արշակին շատ եմ սիրում, Հյուբբիին էլ եմ սիրում, Արփիարին էլ եմ սիրում, բայց Արշակին
շատ եմ սիրում: Հիմա Արշակը մեծացած կլինի, հայրի՛կ, հիմա՛ խոսելիս կլինի... Ա՜խ, որքան
ժամանակ է չեմ տեսել Արշակին... տասն ամիս կլինի:
— Տասն ամիս ո՞րտեղից կլինի, — նկատեց հայրը, — զատկին մեր տանը չէի՞ն:
Այդ միջոցին պարտեզի ցանկապատի մոտով անցնում էր մի սիրուն տղա, որ Աշխենից երկու
տարով հազիվ մեծ կլիներ: Գրքերը թևքի տակին գնում էր նա դեպի գյուղական ուսումնարանը:
Տեսնելով քրոջը, մոտեցավ և ցանկապատի ետևից ասաց.
349