Րաֆֆի Կայծեր մաս 2

— Ի՜նչ լավ մահակ ունես:
Նա մոռացավ սուրճը, թողեց կրակը և մոտեցավ ինձ: Իմ նկատողությունը հաճոյական երևաց
նրան:
— Ի՞նչ փայտից է:
— Հոնի փայտից է, ինքս եմ կտրել մեր անտառներից, — պատասխանեց նա մի առանձին
պարծենկոտությամբ: — Մի քուրդ մի ոչխար տվեց, չտվեցի: Ինքս եմ տաշել, ինքս եմ այսպես
կոկել:
— Շատ լավ փայտ է: Դու ո՞րտեղացի ես:
— Չե՞ս իմանում: Շատախցի:
Կարծես թե շատախցուն ամեն մարդ պետք է ճանաչեր: Ես սկսեցի նրա հետ հանաքներ անել:
— Այն աղբյուրի ջրից խմե՞լ ես:
— Ո՞ր աղբյուրի:
— Այն աղբյուրի, որ մարդիկ խմում են ու խելոքանում են:
Նա ծիծաղեց, շատախցոց տարօրինակ գժությունները վերաբերում էին իրանց երկրում գտնված
մի հայտնի աղբյուրի ջրին: Մենք արդեն մտերմացանք:
— Ի՞նչպես եղավ, որ եկար այստեղ:
— Իմ աղան առաջ Շատախումն էր կենում, երբ ինքը եկավ, ինձ էլ բերեց իր հետ:
Ես հիշեցրի նրան, որ կրակը պատրաստ է, ժամանակ է սրճամանը դնել կրակի վրա: Նա աղյուսի
երկու կտորներ դրեց կրակի այս և այն կողմերը և, սրճամանը ջրով լցնելով, դրեց նրանց վրա, և
դարձյալ մոտեցավ ինձ:
— Քո աղան լա՞վ մարդ է, — հարցրի նրանից:
— Եթե վատ լիներ, մոտը կկենայի՞, — պատասխանեց նա` իմ հարցմունքի վրա զարմանալով: —
Եթե հայրս էլ վատ լիներ, մոտը չէի կենալ:
— Քեզ չի՞ նեղացնում:
— Ինչո՞ւ պետք է նեղացնե: Մի այնպիսի լավ մարդ է, եթե տամ կուտե, եթե չտամ, ձայն չի հանի:
Հիմա եթե ուզենամ, սուրճը չեմ տանի: Նա չի բարկանա:
— Բայց դու էլ պետք է այնպես անես, որ նա չբարկանա: Այդ լավ չէ:
337