Րաֆֆի Կայծեր մաս 2

Ասլանը գլխարկը մի կողմ ձգեց և լուռ նստեց օթոցի վրա: Իսկ Ջալլադը սկսեց շտապով հավաքել
իր իրեղենները: Սենյակի դռանը սպասում էր մի ծառա: Նա ներս մտավ, վեր առեց նրա խուրջինը
և հեռացավ:
— Դու գնո՞ւմ ես, — անհանգիստ կերպով հարցրի նրանից:
— Ոչ, ես չեմ գնում, — քաղցրությամբ պատասխանեց նա և, մոտենալով, ձեռքը դրեց իմ ուսի վրա:
— Ես այդ քաղաքում պետք է մնամ: Եվ այդ պատճառով, հարկավոր եղավ իմ իրեղենները
տեղափոխել իմ նոր վարձած կացարանը:
— Այսուամենայնիվ, մենք պետք է բաժանվենք միմյանցից:
— Այո՛ , պետք է բաժանվենք...
Նրա ձայնը ղողաց:
Վերջին օրերում ես այն աստիճան սկսել էի սիրել և հարգել այդ ազնիվ երիտասարդին, որ,
կարծես, մի բան կտրվեցավ իմ սրտից, երբ լսեցի, որ բաժանվելու ենք միմյանցից և գուցե այլևս
չէինք տեսնի միմյանց: Ես սկսեցի աղաչել նրան.
— Գոնե այս գիշեր մնացեք մեզ մոտ:
— Մեծ ուրախությամբ կմնայի, եթե կարելի լիներ...
Հետո խոսքը փոխեց.
— Բայց դուք էլ երկար չեք մնալու այստեղ:
Ասլանը, որ լուռ դիտում էր մեր սրտերի զեղմունքը, ավելի տխրեցրեց ինձ, ասելով.
— Մի քանի ժամից հետո մենք պետք է թողնենք այդ քաղաքը:
— Գիշերո՞վ:
— Այո՛, գիշերով:
Ի՞նչ էր պատահել, ի՞նչ հարկ կար այդպես շտապելու: Նրանք ինձ ոչինչ չասացին: Միայն
նկատում էի, որ Ասլանը նույնպես մի առանձին թախծության մեջ էր գտնվում: Երևի, սիրելի
ընկերից բաժանվիլը նրան ևս տանջում էր:
Հասավ բաժանման ծանր րոպեն: Ջալլադը մոտեցավ նախ Ասլանին, գրկեց նրան: Ոչինչ
չխոսեցին, ոչինչ չասացին միմյանց: Երկար, լուռ գրկախառնության մեջ էին գտնվում նրանք:
Մեկի գլուխը դրած էր մյուսի ուսի վրա: Մեկի ձեռքերը փաթաթված էին մյուսի պարանոցին: Չէին
խոսում, բայց լռության մեջ շատ բան էին ասում միմյանց:
297