Րաֆֆի Կայծեր մաս 2

— Գիտե՞ք, դուք այս առավոտ խանգարեցիք ինձ եկեղեցի գնալ, — բավական լուրջ կերպով ասաց
նա, դառնալով դեպի Ասլանը և դեպի ինձ: — Ես ամեն երեկո և ամեն առավոտ եկեղեցուց երբեք
ետ չեմ մնում:
— Դարձյալ կարող ես գնալ, — պատասխանեց Ասլանը հեգնական եղանակով:
— Այժմ ուշ է, ժամասացությունը վերջացել է, ժամավորները ահա դուրս են գալիս:
Նա մոտեցավ, բարձրացրեց լուսամուտի վարագույրը, նայեց դեպի եկեղեցու բակը:
ժամասացությունը վերջացել էր այն ժամանակ, երբ արեգակը դեռ չէր ծագել: Նրա այժմյան
ժամասիրությունը զարմացրեց ինձ, ավելի այն պատճառով, որ ինձ վաղուց հայտնի էին նրա
կրոնական հայացքները:
— Երևի, վանքերի մոտ ապրելով, դու սովորեցիր ժամասեր լինել, — նկատեցի ես ծիծաղելով:
— Այո՛... — պատասխանեց նա դրական կերպով գլուխը շարժելով: — Բայց ի՞նչ մի առանձին
օգուտ կա գայթակղության պատճառ տալ ջերմեռանդ գյուղացուն: Երբ վարժապետը ժամ չէ
գնում, երբ վարժապետը պաս չէ պահում, նա ոչինչ ազդեցություն չէ կարող ունենալ գյուղացու
վրա:
— Ուրեմն դու պա՞ս էլ ես պահում:
— Ոչ միայն պաս եմ պահում, այլ օրերով ծոմ էլ եմ պահում:
Նրա ծոմ պահելու նպատակը ես գիտեի, տեր հայրը բացատրել էր ինձ: Բայց երբ Ասլանը լսեց
վերջին խոսքը, ասաց.
— Այդ բոլորը շատ լավ է, այո՛, պետք չէ գյուղացուն գայթակղության պատճառ տալ, բայց մի
առանձին օգուտ էլ չունի` քաջալերել ռամկի ավելորդապաշտությունները: Ինչ որ ավելորդ է, ինչ
որ հին է, պետք է ոչնչանա:
— Թո՛ղ ոչնչանա, — պատասխանեց նա, Ասլանի նկատողությունը վաղաժամանակ համարելով:
— Բայց ինչո՞ւ շտապել կտրելու հին տերևը, քանի որ, նորը դուրս գալուց հետո, նա ինքն իրան
կթառամի և ցած կթափվի:
— Նրա համար պետք է շտապել, որ հինը կտրելով, նորը ավելի շուտ է աճում:
Նրանց վիճաբանությունը ընդհատվեցավ: Լսելի եղավ դռան ձայնը:
— Անպատճառ տեր հայրը կլինի, — ասաց վարժապետը: — Նա սովորություն ունի ամեն
առավոտ, ժամից դուրս գալուց հետո իմ սենյակը մտնել և սուրճ խմել:
Նա գնաց դուռը բաց անելու: Այդ միջոցին Ասլանը հավաքեց գրասեղանի վրա թափված թղթերը և
կողպեց արկղիկի մեջ: Եվ իրավ, ներս մտավ տեր հայրը, ռեսին իր հետ բերելով: «Բարի ողջույն»
և «ողորմյա աստված» ասելով, նրանք նստեցին վարժապետի մահճակալի վրա: Հարցնում էին,
264