Րաֆֆի Կայծեր մաս 2

— Ես ամենևին չէի սպասում, որ այդ գյուղում կտեսնեմ քեզ, — ընդհատեցի ես մեր մեջ տիրող
լռությունը:
— Իսկ ես սպասում էի, — պատասխանեց նա, ձեռքը դնելով իմ ուսի վրա:
— Ուրեմն դու գիտեի՞ր, որ մենք գալու ենք այստեղ:
— Ինչպես չգիտեի... Ասա՛, — խոսքը փոխեց նա, — հավանո՞ւմ ես այդ գյուղը:
— Շատ գեղեցիկ տեղ է, հիանալի տեսարաններ ունի:
— Եվ լավ բնակիչներ, — ավելացրեց նա:
Ասլանը մեզանից հեռու, գրասեղանի մոտ, պարապում էր: Նրան չխանգարելու համար մենք
կամաց էինք խոսում: Նա ինչ-որ թվաբանական հաշիվներ էր անում և խորասուզված էր խնդրի
լուծման մեջ: Վերջը մատիտը մի կողմ դրեց, ինքն իրան ասելով, — է ՜հ, սատանան տանե... չէ
դուրս գալիս...
Վարժապետը թողեց ինձ, մոտեցավ գրասեղանին և, մատը թղթի վրա դնելով, ասաց,
— Այդ թվանշանները պետք է միացնել մյուսների հետ...
— Այդ ես փորձել եմ...
— Բայց դու մի սխալ ես արել... ահա այստեղ...
Ասլանը կրկին վեր առեց մատիտը:
Վարժապետը կրկին վերադարձավ ինձ մոտ:
— Հիմա պատմիր, — ասաց նա, այժմ իսկապես վարժապետի եղանակով, — ո՞ր երկրներում
եղար, ի՞նչ մարդկանց հետ տեսնվեցար, ի՞նչ տպավորություններ գործեցին քո վրա տեսածներդ:
— Կարծեմ դու այդ բոլորը գիտես, թե որտեղերում եղել եմ և ի՛նչ մարդկանց հետ տեսնվել եմ, —
պատասխանեցի ես ժպտալով:
— Այո՛, գիտեմ, բոլորը գիտեմ...
— Էլ ո՞ւր ես հարցնում:
— Ինձ հետաքրքրում են քո տպավորությունները և քո կարծիքները:
Ես համառոտ կերպով պատմեցի իմ ճանապարհորդական տպավորությունները, պատմեցի, թե
որպիսի մտքեր էին զարթեցնում իմ մեջ հայրենի աշխարհի ավերակները, պատմեցի և իմ կրած
262