Րաֆֆի Կայծեր մաս 2

Զարմանալին այն էր, որ մեզ մոտ գտնված մյուս գյուղացիներն ևս բաժանում էին ռեսի
հայացքները: Կյանքի անհրաժեշտությունները կարծես, ամենի համար պարզ էր:
Յուրաքանչյուրը ցանկանում էր իր զավակին այնպես պատրաստված տեսնել, որ նա աշխարհի
մարդ լիներ և նրա հարվածների տակ չընկճվեր, չխորտակվեր:
Սրահում լսելի եղավ ուրախաձայն աղաղակ.
— Բարո՜վ, Աբգար ախպար, բարո՜վ...
— Եկավ վարժապետը, — ասաց ռեսը նույնպես ուրախանալով:
Մեր ամենքի աչքերը դարձան դեպի դռները: Ծիծաղելով ներս մտավ մի բարձրահասակ,
հաղթանդամ, ուրախադեմ երիտասարդ, անփույթ կերպով անցավ սենյակի միջով, ձեռքի երկար
նիզակը դրեց մի անկյունում և ապա մոտեցավ մեզ: Իր հագուստով չէր որոշվում նա մյուս
լեռնաբնակներից, նույնպես կուրծքը կիսաբաց, բազուկները հոլանի, թաղիքյա երկաթագամ
տրեխները հագին, գլխի քոլոզը փաթաթած գույնըզգույն թաշկինակներով, և նրանց տակից
արձակ թողած երկայն մազերը ծածանվում էին մերկ պարանոցի վրա: Որքա՜ն աշխատել էր նա
նմանվել այն հասարակությանը, որի հետ գործ ուներ:
Նա նայեց մեզ վրա, և նրան տիրեց մի տեսակ շփոթություն... Ոչ սակավ շփոթվեցանք և մենք...
Բայց իսկույն զսպելով իրան, ձեռքը մեկնեց նա Ասլանին, ասելով.
— Այս գյուղի վարժապետը` Աբգար Ոստանիկ:
— Բժշկապետ Քարլ Ռիսման, — ներկայացրեց իրան Ասլանը, հետո ծանոթացրեց մեզանից ամեն
մեկին:
Նա նստեց քահանայի մոտ և, դառնալով դեպի ռեսը, ասաց.
— Լավ հյուրեր եք ունեցել: Ցավում եմ, որ չհասա ընթրիքին:
— Շատ սպասեցինք ձեզ, Աբգար ախպար, — պատասխանեց ռեսը, — ինչո՞ւ այդքան ուշացաք:
— Գիտեք, էլի՜... Երբ ես հովիվների մոտ եմ գնում, ամեն բան մոռանում եմ... նրանք էլ ինձ համար
մի գառն էին մորթել, — պատասխանեց նա, աշխատելով սառնասիրտ ձևանալ, թեև նրա ձայնը
զգալի կերպով կոտրատվում էր սրտի հուզմունքից...
Նա դարձավ դեպի Ասլանը.
— Ներեցեք, պարոն բժշկապետ, իմ անտեղի հարցասիրությանը, դուք ի՞նչ դեպքով անցաք մեր
լեռների այդ խորքերը: Մենք խիստ հազիվ անգամ ենք պատահում այստեղ եվրոպացիների:
Ասլանը պատասխանեց, որ զանազան ուսումնական նպատակներով ճանապարհորդություն է
անում. նրան հետաքրքրում է այդ կողմերի հնությունները, բացի դրանից, ցանկություն ունի
250