Րաֆֆի Կայծեր մաս 2

Սկզբում մենք նրան մուրացկանի տեղ ընդունեցինք, և նրա հնոտի հագուստը վկայում էր այդ:
Բայց այդ հնոտիքի մեջ նշմարվում էր մի աչքի զարկող հպարտություն: Շալե գոտիի մեջ, կուրծքի
վրա, խրած ուներ մի փոքրիկ խենջար, որի աբենոսյա սև կիթը զարդարած էր արծաթով և
գունավոր քարերով: Այդ զենքը արդեն նշան էր նրա ազնվական ծագման:
Գետնափոր խրճիթից հայտնված ազնվականը, վերջապես, խզեց իր լռությունը, հարցնելով.
— Ծխախոտ ունե՞ք:
— Ունենք, — պատասխանեց Մուրադը, որ լավ քրդերեն գիտեր:
— Հեռվից տեսա ձեզ, եկա մի փոքր ծխախոտ խնդրելու:
Մուրադը տվեց նրան բավականաչափ ծխախոտ, որը մեծ շնորհակալությամբ ընդունեց: Նա
իսկույն վառեց ծխաքարշը, սկսեց ծխել: Երևում էր, որ երկար ժամանակ չէր ծխել:
Նա, դարձյալ հենված իր թևքերի տակ առած ցուպերի վրա, սկսեց կաղալով դիմել նույն խրճիթը,
որտեղից դուրս էր եկել: Բայց քառորդ ժամ չանցած, նա կրկին վերադարձավ իր հետ ունենալով
մի այլ մարդ: Այդ վերջինը դրեց մեր առջև մի մաղ լի նոր թխած հացերով, որոնց մոտ դրած էր
պանիր, որ մակարդված էր զանազան անուշահամ բույսերով և սեր, որ երկու մատի
հաստությամբ լավաշի ձև ուներ: Հպարտ ազնվականը չկամեցավ պարտավոր մնալ մեզ և բերեց
մեզ համար մի լավ նախաճաշիկ: Մենք սկսեցինք ուտել.
— Դու ո՞ր ցեղից ես, քրիվա՛, — հարցրեց Մուրադը:
(Չգիտեմ ինչո՞ւ հայերը սովորություն ունեն քրդերին դիմել Քրիվա բառով, որը նշանակում է
կնքավոր):
— Վռըշիկների, — պատասխանեց քուրդը մի առանձին բավականությամբ:
— Վռըշիկների՞, — կրկնեց Մուրադը մի մեծ գյուտ արածի նման, — դու գիտե՞ս, քրիվտ, որ քո
նախնիքը հայեր են եղել:
— Ես այդ չգիտեմ, — պատասխանեց քուրդը վիրավորված եղանակով, — ես այդքանը միայն
գիտեմ, որ իմ նախնիքը այդ բերդի տերերն էին:
— Հենց այդ բերդի տերերը հայեր էին:
Քուրդը դարձյալ չհամոզվեցավ և ցույց տվեց մեզնից հեռու մի քանի փառավոր մահարձաններ, որ
ծածկված էին մատռաձև գմբեթների ներքո, և ավելացրեց.
— Դրանք իմ նախնյաց շիրիմներն են:
— Այդ շիրիմներից շատ առաջ էին քո հայ նախնիքը, — ասաց Մուրադը, պնդելով իր խոսքը: —
Նրանք կոչվում էին Ռշտունիք և այդ երկիրը կոչվում էր Ռշտունյաց աշխարհ: Այդ Ռշտունյաց
223