Րաֆֆի Կայծեր մաս 2
Կայծեր մաս 2
Կայծեր մաս 2
- No tags were found...
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
մազերը, նրա դեմքը կրկին ահռելի էր դառնում: Կարծես այդ ճակատի վրա դրված լիներ մի սև<br />
դրոշմ, որ պահում էր իր մեջ մի մռայլ գաղտնիք: Ճակատի մեջտեղը շիկացած երկաթով այրել ու<br />
խարել էին. տեղը մուգ-շագանակի գույն էր ստացել: Հանցավորների, մահապարտների,<br />
ճակատները միայն կրում են այս տեսակ նշաններ: Բայց նրա <strong>մաս</strong>ին խոսվում էր, թե մի անգամ<br />
անհավատների ձեռքը գերի է ընկել, և նրանք են այդպես արել:<br />
Ասլանը խոսակցությունը դարձրեց նրա մոտ դրած գրքի վրա, հարցնելով, թե ի՞նչ գիրք է:<br />
— Արաբերեն մի աստվածաբանական գիրք է, — պատասխանեց նա: — Գրագիտությունը քրդերի<br />
մեջ դեռ չէ տարածվել. հոգևորականներին անգամ կարելի է անգրագետ համարել: Արաբական<br />
լեզու իմացողները այնքան սակավ են, որ մատով են ցույց տալիս: Բոլոր ցեղերի մեջ գիտե այդ<br />
լեզուն մեր շեյխը միայն և բացի նրանից` մի քանի հոգի:<br />
— Իսկ դո՞ւք:<br />
— Ես այժմ կատարելապես տիրապետում եմ այդ լեզվին և կարդացել եմ շատ գրքեր: Մեծ<br />
աշխատություն էր պետք, մինչև սովորեցի: Ես սկսեցի ծերության հասակում, բայց այդ դժվարին<br />
լեզուն լավ սովորելու համար ամբողջ կյանք է հարկավոր: Շեյխը մեծ համարում ունի դեպի իմ<br />
դպրությունը. հանդիսավոր օրերում, երբ ինքը պետք է քարոզ կարդա, շատ անգամ ինձ է<br />
առաջարկում ամբիոն բարձրանալ:<br />
— Ուրեմն դուք նրան օգնականի պաշտո՞ն եք կատարում:<br />
— Քրդերը ինձ ընդունում են որպես նրա երկրորդականը, որպես նրա փոխանորդը: Բայց ես այդ<br />
<strong>մաս</strong>ին շատ համեստ եմ: Ինձ համար չէ ոչ փառքը, ոչ աստիճանը. ինձ բավական է այդ անշուք<br />
տաղավարը, որի մեջ հոգևոր մխիթարություն եմ գտնում:<br />
Ես աչք ածեցի նրա տաղավարի շուրջը. ամեն կողմում երևում էր սաստիկ չքավորություն: Այդ<br />
մարդը, որ այնքան համարում ուներ, որին այնքան հավատում էին, կարող էր շրջապատել իրան<br />
ամեն տեսակ բավականություններով, կարող էր հարստություն դիզել, բայց նա, որպես վերևում<br />
հիշեցի, իր ստացածը բաժանում էր աղքատներին և ինքը ապրում էր կատարյալ<br />
անձնուրացության մեջ: Նրա տաղավարի միակ կարասին էր մի դդ<strong>մաս</strong>րվակ, որ գործ էր ածում<br />
որպես ջրի աման: Այլևս ոչինչ, չկար, բացի գրքերից: Հատակը ծածկված էր հասիրով, որի վրա և՛<br />
նստում էր, և՛ քնում էր նա: Բայց ասում էին, որ նա խիստ հազիվ անգամ էր քնում:<br />
Ներս մտավ մեր առաջնորդներից մեկը, հարցրեց Ասլանից, թե չէ՞ր կամենա ուտելու մի բան<br />
պատվիրել: Այդ միջոցին տեղի ունեցավ մի սրտաշարժ տեսարան. երբ երիտասարդի և ծերունու<br />
աչքերը հանդիպեցան միմյանց, երբ մի քանի վայրկյան ապշած, զարմացած նայեցին միմյանց<br />
վրա, երկուսն էլ որպես հայր և որդի, որոնք երկար ժամանակ միմյանց կորցրած են եղել,<br />
միմյանցից անջատված են եղել, վազեցին, գրկեցին միմյանց և, մի քանի անհասկանալի<br />
հառաչանքներ արձակելով, մարեցան միմյանց կուրծքի վրա:<br />
— Քավո՜ր Պետրոս... — ձայն տվեց երիտասարդը:<br />
— Ա՜խ, Մուրադ... սիրելի Մուրադ... — լսելի եղավ ծերունու դողդոջուն ձայնը:<br />
213
![1 ՍԱՍՈՒՆՑԻ ԴԱՎԻԹ [էջ III] ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԵՐՈՍԱԿԱՆ ԷՊՈՍԸ ...](https://img.yumpu.com/53543694/1/190x245/1-iii-.jpg?quality=85)
Change language