Րաֆֆի Կայծեր մաս 2

Տեր հայրը իր շուրջը նայելով, որպեսզի ոչ ոք չլսե, հազիվ լսելի ձայնով ասաց.
— Նա «մերոնցից» է...
— Ասլանը ճանաչո՞ւմ է նրան:
— Ճանաչում է:
— Իսկ նա՞ Ասլանին:
— Չէ ճանաչում:
Արևը մտավ: Երեկոյան զովը ավելի ախորժելի դարձավ: Զբոսնող բազմությունը հետզհետե
ստվարանում էր, և ամեն կողմից լսելի էին լինում երգի, ուրախության ձայներ: Ես դարձյալ
մտաբերեցի Ասլանի խոսքերը, թե «այդ ժողովուրդը ծիծաղում է արտասուքի միջից»...
ԺԸ
ՓՈՐՁՈՒԹՅՈՒՆ
Երեկոյան մութը պատել էր արդեն, երբ ես և Ասլանը ձի նստելով դիմեցինք դեպի
առաջնորդարանը: Ճանապարհին հարցրի Ասլանից.
— Ի՞նչ ես կարծում, առաջնորդին հայտնի՞ կլինի մատնությունը:
— Անտարակույս, — պատասխանեց նա: — Անկարելի է, որ փաշան այդ մասին նրա հետ
խորհուրդ արած չլինի:
— Ուրեմն տիկնոջ զգուշացնելը իզուր չէր:
— Բոլորովին իզուր էր:
— Ինչո՞ւ: Առաջնորդը մեծ հոժարությամբ իր սեղանի վրա կալանավորել կտա քեզ, եթե ստուգե,
որ դու ես նկարագրված անձը:
— Նա այդ կանե, բայց ստուգելը դժվար է:
Տեսնելով Ասլանի անձնավստահությունը, ես լռեցի: Նա ինձ պատվիրեց.
— Դու այստեղի սովորության համեմատ կկանգնես դռան մոտ, ներսի կողմից. աշխատիր ոչ մի
բառ չփախցնել քո լսողությունից, ինչ որ կխոսվի այնտեղ:
Մի խումբ ծառաներ կանգնած էին առաջնորդարանի դռանը` հյուրերին ընդունելու և նրանց
ձիաները բռնելու համար: Մեզ ևս ամեն քաղաքավարությամբ ներս տարան: Մենք սպասում էինք
167