Րաֆֆի Կայծեր մաս 2

— Կարծեմ ձեր քաղաքում պետք է լինի մի մուսուլցի հայ վաճառական:
— Երևի խոջա Թորոսի մասին եք հարցնում, որ թումաջի (սաֆիանի) վաճառականություն է
անում:
— Այո՛, խոջա Թորոսի մասին: Ո՞րտեղ կարելի է տեսնել նրան:
— Թեոս ախպոր սրճարանը: Նա համարյա ամեն երեկո այնտեղ է լինում: Ի՞նչ կա:
— Ոչինչ: Նրա անունով հանձնարարական նամակ ունեմ, պետք է խնդրել, որ մի ապահով
քարավանի հետ ինձ ճանապարհ դնե դեպի Մուսուլ:
— Այդպես շուտ գնո՞ւմ եք:
— Գուցե մի քանի օրից հետո: Բայց պետք է նա առաջուց գիտենա, որ ինձ համար գրաստներ
վարձե:
Թեոս ախպոր սրճատունը գտնվում էր ոչ թե Այգեստանում, այլ քաղաքում: Վարպետ Փանոսը
ցույց տվեց բոլոր նշանները, թե ո՛ր կողմում, ո՛ր փողոցում, ո՛ր տան մոտ է սրճարանը, և
ավելացրեց, եթե մուսուլցի կաշեվաճառը այնտեղ չլինի, բավական է միայն հայտնել սրճանոցի
տիրոջը, նա շատ լավ մարդ է, և իսկույն կանչել կտա, որովհետև մուսուլցին նույն սրճատանը կից
պանդոկումն է կենում:
— Կկամենայի՞ք, որ ձիաները պատրաստեին:
— Ոչ, ես ոտով կգնամ, — ասաց Ասլանը:
— Ավելի լավ չէ՞ լինի, որ թողնեիք առավոտյան: Գիշերով ով գիտե, ինչ կարող է պատահել:
Ավելի հարմար է գիշերը: Միայն ինձ հարկավոր է փոխել հագուստս, որովհետև ես չէի ցանկանա,
որ այնպիսի տեղերում, ինչպես են ձեր քաղաքի սրճատները, ինձ ճանաչեին:
Ասլանը փոխեց հագուստը, գլխին ֆես դրեց, ծածկվեցավ Վանա լայն աբայով: Ես նույնպես
հագուստս փոխեցի, հետո ճանապարհ ընկանք:
— Գիշերը չե՞ք վերադառնալու, — հարցրեց վարպետ Փանոսը:
— Շատ կարելի է, — պատասխանեց Ասլանը:
Արևը մտել էր, մութը բոլորովին պատել էր Այգեստանի մռայլ փողոցները: Ճանապարհին
Ասլանը հարցրեց.
— Դու որևիցե զենք առեցի՞ր քեզ հետ:
116