Րաֆֆի Կայծեր մաս 2

այդ մասին նա ինձ ոչինչ չպատմեց, բայց ես նկատեցի, որ նա բավական դժգոհ էր: Գլխարկը
բարկությամբ մի կողմ նետեց և պառկեց կապերտի կտորի վրա, ինքն իրան խոսելով. «Այդ
ապուշներից ոչինչ չէ կարելի սպասել»...
Նա աչքերը խփեց և լուռ կացավ: Ես կարծեցի, որ քնեց: Չկամենալով խանգարել նրան, դուրս եկա
խուցից, նստեցի պատի մոտ մի քարի վրա և սկսեցի նայել դեպի ծովը: Այդ միջոցին ինձ մոտ եկավ
աբեղան, որին հանձնված էր հոգ տանել մեր մասին: Նա դեռ երիտասարդ էր, և այդ հասակում
նրա մազերը մեծ մասամբ սպիտակել էին:
— Դուք, երևի, այդ ծովի շրջակայքիցն եք, — հարցրի նրանից:
-Ոչ, հեռվից եմ, շատ հեռվից, — պատասխանեց նա մի առանձին տխրությամբ:
— Ո՞րտեղից:
— Հին Նախիջևանի կողմերից:
— Ձեր ծնողներից նամակ ստանո՞ւմ եք:
— Իմ ծնողները չգիտեն, որ ես այստեղ եմ:
— Ի՞նչպես չգիտեն:
— Ես ծածուկ փախա մեր տանից, որ ծնողներս չարգելեն:
— Ի՞նչպես ծագեց ձեր մեջ այդ միտքը:
-Մեր տան քահանան, երբ հորս մոտ էր գալիս, շատ անգամ պատմում էր անապատների մասին,
ճգնավորների մասին, ես լսում էի և այնքան գրավվեցա, որ մտածեցի թողնել մեղավոր աշխարհը
և մտնել անապատը:
Ես իսկույն մտաբերեցի իմ վարժապետ տեր Թոդիկին, նա ևս մի ժամանակ ինձ խելքից հանել էր,
ճգնավորների մասին զանազան հրաշքներ պատմելով:
— Դուք չ՞եք մտածում մի անգամ գոնե գնալ ձեր ծնողներին տեսնելու:
— Այդ անապատը մտնողը այլևս իրավունք չունի դուրս գալու կղզուց. այստեղ մնում է, ծերանում
է և այստեղ էլ մեռնում է...
Վերջին խոսքերը արտասանեց աբեղան մի առանձին զգացմունքով, որի մեջ նշմարվում էր
կարոտյալ սրտի թախիծը: Ես փոխեցի իմ խոսքը.
— Ասացեք, խնդրեմ, հիմա այդ կղզում կա՞ն այնպիսի ճգնավորներ, որ հրաշքներ գործեին:
— Առաջ եղել են:
100