FRATERS CMM

V.l.n.r. op de voorste bank de fraters Broer Huitema, Lambertus
Berkers, Laurenti Verhoeven, Johannes Berchmans van Berkel,
Guillaume Caubergh.
Wim de Bekker, bisschop van Paramaribo,
tijdens zijn toespraak.
Beeld van de drukbezochte afscheidsviering
in de kathedraal van Paramaribo met rechts
vooraan de emiritus-bisschop van Paramaribo,
Aloys Zichem.
Pedagogisch Instituut, een oecumenische opleiding
voor leerkrachten.
De algemene overste, frater Broer Huitema, blikte
in een toespraak terug op 110 jaar Fraters CMM in
Suriname. “In december 1901 verzocht de toenmalige
bisschop van Paramaribo, mgr. Wulfingh, aan de algemene
overste van de fraters, om fraters voor het jongensweeshuis.
Op dat verzoek werd welwillend gereageerd.
De overste schreef een brief aan alle fraters in
Nederland waarin hij vroeg om geïnteresseerden voor
deze missie. Negentig fraters reageerden en toonden
interesse! Dat was toen zo’n tien procent van het totale
aantal fraters. Er was dus vanaf het begin veel belangstelling
om te werken in Suriname. Of die zich alle
om vrome motieven meldden en of er ook avonturiers
tussen zaten, dat vermeldt de kroniekschrijver niet.
Misschien was het wel een samengaan van beide!” Op
31 augustus 1902 kwamen de eerste vijf fraters aan:
Augustinus van Dooren, Bertrandus Maane, Concordius
van der Zanden, Julius van Beek en Theobaldus Elings.
De laatste frater die naar Suriname vertrok was Guillaume
Caubergh. “Hij was de eerste van het tweede
honderdtal”, aldus frater Broer Huitema. “Helaas is het
bij de eerste gebleven!”
‘Dubbel gevoel’
“We denken met respect en eerbied, met hoogachting
en waardering aan alle fraters die in dit mooie land
hebben gewerkt”, sprak de algemene overste. “Ze hebben
niet gewerkt omwille van zichzelf; nee, ze hebben de
zending van de congregatie waar willen maken. Zoals
onze Constituties dat aangeven: ‘door onderwijs en
andere vormen van begeleiding mensen helpen, met
name de jonge mens, in de wereld van morgen hun
weg te vinden.’ In dankbaarheid mogen we terugzien
op wat wij in Suriname hebben mogen geven én
ontvangen.”
Hij stak niet onder stoelen of banken met een “dubbel
gevoel” naar het afscheid te zijn gekomen: “Aan de ene
kant, een gevoel van dankbaarheid, aan de andere kant
een gevoel van een zekere droefheid. Dankbaarheid
voor 110 jaar aanwezigheid van de congregatie in
Suriname, droefheid om het feit dat we als fraters
afscheid moeten nemen van de Surinaamse gemeenschap.
De laatste drie fraters zullen binnenkort
Suriname verlaten, voorgoed. Het is een realiteit
dat onze frater gemeenschap in Nederland sterk
is teruggelopen; versterking van die kant is al
vele jaren niet meer mogelijk. We hebben
moeten leren leven met die beperking, die
grote consequenties heeft. Helaas heeft het
7