AİLE HAKEMLİĞİ

A. Sözlük ve Terim Anlamı
a. Sözlük Anlamı
Aile hakemliği, iki kelimeden oluşan bir isim tamlamasıdır. Her ikisi de Arapça asıllı
kelimedir.
Aile: Nesep ve evlilikle bir araya gelmiş, bir çatı altında bulunan topluluktur.
Çoğunlukla ana, baba, çocuklar ile büyük ana ve büyük babadan oluşmuştur. 4 Bu
tanım daha çok çekirdek aile, dar aile veya küçük aileyi belirtmektedir. Ya da karı,
koca ve evlenmemiş çocuklardan oluşan topluluktur. 5
Bir kimsenin hanımı, akrabası veya ev halkına da aile denir. 6
Büyük aile: Aralarında kan bağı bulunanların tamamı, soy anlamınadır. Aynı evde
oturan hısım ve yakınların oluşturduğu bütündür. 7 Bu tarz aileye geniş aile de denir.
Ana, baba ve çocukların yanı sıra büyükanne, büyükbaba, dayı, amca gibi yakınları da
içine alan ailedir. 8
Türkçede aile ile ilgili şu isim tamlamaları sıkça kullanılmaktadır: Aile dostu, aile
hayatı, aile ocağı, aile yurdu, aile bahçesi, aile reisi, aile bütçesi, aile göçü, aile
ilişkileri, aile planlaması, aile hukuku, aile sosyolojisi, aile hekimliği, aile saadeti, aile
meclisi ve aile yuvası gibi.
Hakem: Tarafların aralarındaki anlaşmazlığı çözmek için yetkili olarak seçtikleri ve
üzerinde anlaştıkları kişidir. Seçme ve karar verme yetkisi bulunan kimsedir. Çeşitli
yarışmaları ve maçları (futbol, güreş, boks vs.) idare eden kimsedir. Aynı zamanda
jüri, bir yarışmada değerlendirme yapan kimsedir. 9
Hakem, aynı zamanda Allah’ın isimlerinden biridir. Daha özel anlamda Kur’ân’ı
Kerim’de “Allah’tan başka bir hakem mi arayacağım?” 10 ifadesi geçmektedir. 11 Bu
çerçevede hakem kelimesi, Kur’ân’ı Kerim’de sadece iki yerde geçmektedir.
Türkçede “hakem heyeti, hakem kararı ve hakemli dergi” gibi ifadeler
kullanılmaktadır.
4 Mustafa, İbrahim (heyet), Mu’cemu’l-vasît, c. II, s. 643, Çağrı Yayınları, İstanbul, ts.; bkz. Doğan, D. Mehmet,
Büyük Türkçe Sözlük, s. 15, Birlik Yayınları, Ankara, 1981; Püsküllüoğlu, Ali, Türkçe Sözlük, s. 61, Yapı Kredi
Yayınları, İstanbul, 1995; Türk Dil Kurumu, Türkçe Sözlük, s. 831, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara, 2009.
5 Demir, Ömer, Acar, Mustafa, Sosyal Bilimler Sözlüğü, s. 18, Ağaç Yayıncılık, İstanbul, 1992; Türk Dil
Kurumu, Türkçe Sözlük, s. 45, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara, 2009.
6 Devellioğlu, Ferit, Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lûgat, s. 25, Doğuş Matbaası, Ankara, 1978.
7 Püsküllüoğlu, a.g.e, s. 61.
8 Demir, Ömer, Acar, Mustafa, Sosyal Bilimler Sözlüğü, s. 18, Ağaç Yayıncılık, İstanbul, 1992.
9 Mustafa, İbrahim (heyet), Mu’cemu’l-vasît, c. I, s. 189; bkz. Doğan, D. Mehmet, Büyük Türkçe Sözlük, s. 383-
384; Devellioğlu, Ferit, Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lûgat, s. 374, Doğuş Matbaası, Ankara, 1978;
Püsküllüoğlu, a.g.e., s. 707.
10 En’âm, 6, 114.
11 İsfehânî, Rağıb, Müfredatu elfazi’l-Kur’ân (thk. Safvân Adnan Davûdî),s. 249, Daru’ş-Şamiye, Beyrut, 1413
h./ 1993 m.
7