akademia 2007+

8 M. Zgórniak, Pędzel Tycjana, Francuscy malarze i krytycy XIX wieku wobec weneckiego cinquecenta,
IHS UJ, Kraków 1995, ss. 75–76.
9 S. C. Hutchison, The History of the Royal Academy 1768–1968, Chapmann & Hall, London
1968, ss. 24–25.
10 M. Poprzęcka, op. cit. ss. 62 -79; A.Jaques, The Programmes of the architectural section of
the Ecole des Beaux-Arts, 1819–1914, w: The Beaux-Art and the Nineteenth-Century French
Architecture, Thames and Hudson, London 1984, ss. 59–64; N.Levine, The competition
for the Grand Prix in 1924: a case study in architectural education at the Ecole des Beaux-
Arts, w: ed. R. Middleton, op. cit., ss. 102–103.
11 S. Lee, Prix de Rome, w: ed. R.Middleton, op. cit., ss. 637–638.
12 G. Lammel, P. von Cornelis, Beitrag zur Neurenaissancemalerei, w: Historismus. Aspekte
zur Kunst im 19. Jahrhunsert, hrg. Karl-Heinz Klingenburh, E. A. Seemann Verlag, Leipzig
1985, ss. 123–127.
13 G. Rubens, op. cit., s. 524.
14 G. Naylor, Bauhaus, WAiF, Warszawa 1977, ss. 5; program nauczania w Bauhausie autorka
omawia na ss. 34 – 52 swojej książki.
15 J. E. Dutkiewicz (red.), Materiały do dziejów Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie 1816
–1895, Ossolineum, Wrocław 1959, ss. 33–41.
16 Wszystkie te kwestie szczegółowo omówione są w rozdziale Programy i ich realizacja
przygotowanym przez Andrzeja Załuskiego w: J.E.Dutkiewicz (red.), op. cit., ss. 85–123.
17 ibidem, ss. 206-209.
18 J. E. Dutkiewicz, J.Jeleniewska – Ślesińska, W.Ślesiński (opr.), Materiały do dziejów Akademii
Sztuk Pięknych w Krakowie 1895–1939, Ossolineum, Warszawa–Wrocław–Kraków
1969, ss. 46-48.
19 ibidem, ss. 49 oraz 132–134.
20 ibidem, ss. 103–107.
21 ibidem, ss. 98–99.
22 ibidem, ss. 108-122.
23 A. Meyer, Filia Paryska ASP w Krakowie, PAU-ASP, Kraków 2003, s. 12.
24 ibidem, ss. 15–16
25 J. E. Dutkiewicz, J. Jeleniewska-Ślesińska, W. Ślesiński (opr.), op. cit., ss. 42 oraz 98–99.
26 Pokazują to dyskusje toczące się co pewien czas między profesorami na forum Senatu
Akademii, np. w 1955, czy 1964 roku. Archiwum ASP Kraków, poszyt A-213, Protokół z posiedzenia
Senatu z 17 lutego 1955; Archiwum ASP Kraków, poszyt A-213, Protokół z posiedzenia
Senatu z 20 05 1964.
Dialog tradycji
i eksperymentu we współczesnej
typografii
Ewa Stopa-Pielesz
Czymże jest dialog? W najprostszym rozumieniu jest on wymianą poglądów
pomiędzy rozmówcami. Zakłada partnerstwo, zdolność komunikowania
sobie określonych treści i zdolność zawieszenia własnego sądu. Tak pojęty
dialog służy realizacji idei – w przypadku dialogu toczącego się między
uczestnikami sporu teoretycznego – idei prawdy. W sensie szerszym dialog
dotyczyć może procesu twórczego i oznaczać relację pomiędzy twórcą
a dziełem. 1 Szersze rozumienie zakłada możliwość wymiany myśli poza
czasem i przestrzenią.
Dialog tradycji i eksperymentu dotyczy relacji pomiędzy wartościami,
których nośnikami są określone postawy twórcze. Twórca odwołuje się do
zasobów intelektualnych, emocjonalnych, estetycznych i warsztatowych zawartych
w dziełach minionych pokoleń. Energia myśli tkwiąca w dziedzictwie
tradycji, wyrażona znakiem, z jednej strony inspiruje współczesnego
twórcę, z drugiej – zmusza go do zajęcia określonej postawy. Historia sztuki
dokumentuje istnienie dwóch typów postaw twórczych, które Władysław
Tatarkiewicz określił jako postawę kanoniczną i niekanoniczną. 2 Pierwsza
z nich opiera się na obiektywnych racjach ujętych i przekazywanych w formie
zasad. Druga postawa jest przeciwieństwem pierwszej – zakłada odrzucanie
kanonów i poszukiwanie nowych rozwiązań na drodze eksperymentu.
Obie postawy zawsze współistniały obok siebie zapewniając ciągłość kultury.
Przyjmując, że typografia jest częścią kultury warto poddać się refleksji
nad znaczeniem tradycji i eksperymentu dla jej współczesnego odbiorcy.
Tradycja
Definicja określa tradycję jako przekazywane z pokolenia na pokolenie historycznie
ukształtowane obyczaje, poglądy, wierzenia, zasady postępo-
o problemach akademii | D. Głazek
Akademia – programy
150 151