akademia 2007+

• tradycyjne techniki »posunięte do ekstremów« w nowe i ciekawe sposoby: rozmiary,
połączenia, itp.,
• techniki wykorzystujące nowe i niezwykłe materiały,
• techniki cyfrowe wykorzystujące techniki tradycyjne,
• grafika jako sztuka publiczna,
• grafika zajmująca się tematyką tożsamości,
• grafika o dużej skali,
• grafika do publikacji w sieci oraz jej implikacje,
• grafika jako część instalacji.
Druk cyfrowy, bo tak już się mówi o tej technice, staje się samodzielną
dyscypliną plastyczną powstającą za pośrednictwem komputera
przez zastosowanie graficznych programów komputerowych. Technika
ta nie jest więc imitacją klasycznych dyscyplin plastycznych, lecz autonomiczną
techniką posiadającą własne środki ekspresji, narzędzia i przestrzenie.
Można za jej pomocą realizować dzieła plastyczne odnoszące się
do tradycyjnego warsztatu. Ale można też tworzyć odrębne zjawiska estetyczne
w oparciu o osobliwości, czy unikalne własności techniczne narzędzi,
środków ekspresji oraz możliwości edycyjnych. Cechą tej techniki
jest trwałość zapisu (klonowanie, wirtualność), czyli potencjalna możliwość
odtwarzania informacji, a także szerokopasmowość przekazu (możliwość
przesyłania informacji za pomocą wszelkich form komunikacji
cyfrowej, uaktywnianie jej i powtórną wielokrotną edycję w warunkach
wybranych przez odbiorcę).
Druk cyfrowy ze względu na swoje odmiany (wektorowa, bitmapowa,
obiektowa ) stwarza możliwość różnego sposobu patrzenia, np. na obraz
bitmapowy można patrzeć jako na całość, ale też można go w nieskończoność
powiększać i wnikać w głąb obserwując jego szczegóły.
Obraz cyfrowy może być statyczny (w grafice cyfrowej ważna jest
jego struktura, forma ), może też po obróbce stać się przedmiotem animacji
i w konsekwencji związanych z nią eksperymentów z formą interaktywną
włącznie.
Dialog z cyfrowym
cieniem
Adam Romaniuk
W drugiej połowie XX wieku nastąpił lawinowy rozwój nowych technik poligraficznych,
a w ostatnim okresie pojawił się druk cyfrowy, który związany
jest bardziej z techniką komputerową i przetwarzaniem danych niż z tradycyjnie
rozumianym drukiem. Bezpośrednie przetwarzanie danych bez
użycia matrycy (w znaczeniu tradycyjnym) stało się dla wielu fachowców od
poligrafii rzeczą niewyobrażalną. Przemysł poligraficzny uznał druk cyfrowy
za jedną z technologii druku; obok offsetu, współczesnego druku wklęsłego,
fleksodruku oraz sitodruku. Druk cyfrowy obejmuje bowiem zbyt
wiele możliwości technologicznych aby zaklasyfikować go do jednej z tych
grup. Został zaakceptowany jako odrębna technologia, która dzięki swoim
właściwościom i możliwościom zaistniała jako samodzielna metoda druku.
Druk cyfrowy jako technologia dostępna dla każdego użytkownika
komputera stwarza nową perspektywę kulturową. Nowe technologie ujawniają
pełne spektrum swoich możliwości dopiero w trakcie prób ich zastosowania
wykraczających poza ramy standardów przewidzianych przez konstruktorów
i producentów. Artyści graficy śledząc rozwój nowego warsztatu
prawie natychmiast zaczęli penetrować nowe obszary poszerzające możliwości
realizacji grafiki artystycznej. Pojawienie się komputera oraz wielkoformatowych
ploterów drukujących spowodowało zainteresowanie tymi
urządzeniami nie tylko młodzieży, ale również znanych, czołowych artystów
posiadających niekwestionowany dorobek twórczy, takich jak Jan Pamuła,
Krzysztof Kiwerski, Tadeusz Dominik, Zdzisław Beksiński, Wojciech
Miler, Aleksander Olszewski, Barbara Bałdyga, Grzegorz Banaszkiewicz,
Tomasz Struk, Mirosław Pawłowski, Waldemar Węgrzyn.
Profesor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie Jan Pamuła, malarz,
grafik, projektant, twórca pionierskich grafik komputerowych, w wywiadzie
dotyczącym początków swojej twórczości w obszarze grafiki kom-
o grafice | D. Gajewski
Idea grafiki: pomiędzy drukiem cyfrowym
a warsztatem klasycznym
92 93