akademia 2007+

istnieje znak bez sensu. Nieco inne konteksty ujawnia kolejny tekst, J. Karbowniczka
Tradycja i pamięć podstawą myślenia twórczego. To ponowny, kolejny
powrót do problemu relacji tradycja – nowoczesność. W tym przypadku
zreflektowany do twórczości artystycznej. Zapewne nigdy nie będzie tak,
że problem ten będzie uważać się za rozwiązany, a nawet można sądzić, że
każda generacja na własny użytek próbuje go postawić na nowo. Zdaniem
Autora lekceważący stosunek do tradycji trans-, post- i neoawangardy nie
przyniósł ani obiecywanego wyzwolenia, ani nie rozwiązał żadnych problemów,
dokładając za to nowych. Remedium na to może być tylko dynamiczny
balans pomiędzy nowym a starym. Zamykający tę część i zamykający całość
drugi tekst A. Porczaka Sztuka przesunięta. Shiftart jest poświęcony najnowszym
fenomenom sztuki, takim z którymi zarówno wszyscy się spotykamy
jak i mamy z nimi najwięcej problemów, gdyż opisywanie tego, co jest in
statu nascendi zawsze obarczone jest dużym ryzykiem. Autor poddaje obserwacji
ten rodzaj praktyki artystycznej (sztuki), która nie robi sobie nic
z jeremiad nad nią odprawianych, jest tym, co najbardziej współczesne. To
sztuka interakcji, instalacji i remiksu. Tu zmieniają się wszystkie parametry
sytuacji: autorstwo, funkcja dzieła, percepcja, jej bytowy fundament i miejsce
bytowania, społeczny status i miejsce usensownienia tak pojętego i podjętego
dzieła. Czy to jeszcze sztuka w dzisiejszym rozumieniu, albo czy to
faktyczny kształt jutra sztuki, tego nie wiemy, to pokaże dopiero czas.
Zestaw prezentowanych w tym tomie 27 tekstów daje pewne wyobrażenie
o dyskusjach toczonych w środowiskach artystycznych – praktyków
artystów, jak i tych, którzy praktyce artystycznej namysłem towarzyszą
– nad kondycją i charakterem współcześnie uprawianej sztuki, w kończącym
się pierwszym dziesięcioleciu nowego wieku. W oczywisty sposób nie
ma pretensji do zupełności raportowanych dyskusji, albo zupełnego, kompletnego
przeglądu problematyki. Rejestruje raczej pewien jej ton i charakterystyczne
stanowiska. Na ile zaś wywiązuje się z tego zadania należycie
zechce ocenić Czytelnik, nam pozostanie jedynie zachęcić go do lektury i liczyć
na jego łaskawe przyjęcie.
Mieczysław Juda
xiv