wersja elektroniczna - Muzeum Kultury Ludowej PogÃ³rza Sudeckiego

More documents

Recommendations

Info

cławskiej? Na mocy uprawnień otrzymanych ze Stolicy Apostolskiej, ks. Kardynał Hlond ustanowił na Ziemiach Zachodnich nowe diecezje (w Opolu i Gorzowie Wielkopolskim) i tam mianował administratorów apostolskich. Wrocław był i pozostał siedzibą Archidiecezji. W Opolu administratorem został ks. Kominek, w Gorzowie Wielkopolskim ks. Nowicki, a we Wrocławiu ks. Milik. Były to dla kościoła czasy szczególne pod wieloma względami. Władze świeckie ingerowały w obsadę stanowisk kościelnych. Urząd Bezpieczeństwa (UB) aresztował ks. Milika i na jego miejsce przywiózł ks. Lagosza. Może nawet tym samym samochodem. Żył jedyny kanonik kapituły wrocławskiej i on wybrał ks. Lagosza wikariuszem kapitulnym. Wikariusz kapitulny może sprawować rządy tylko do nominacji biskupa. Wybór zatwierdził ks. Kardynał Wyszyński. Rektorem seminarium był wtedy ks. Zienkiewicz, ojcem duchownym ks. Sąsiadek TJ. Zgodnie z otrzymanym zawiadomieniem stawiłem się 1 sierpnia 1954 r. do pracy w seminarium. Zniszczone miasto mobilizowało do pracy już samym swoim widokiem. Nikt się nie ociągał, nie słyszałem ani jednego słowa krytyki, czy użalania się. Żeby żyć i mieszkać, trzeba czynić sobie ziemię poddaną. Na pierwszym roku seminaryjnym było nas 72 alumnów i w takiej liczbie rozpoczęliśmy pracę przy odgruzowywaniu Wrocławia. Niektórzy mieli wyznaczoną pracę w gospodarstwie rolnym na Wojszycach. Mnie wyznaczono do grupy pracującej w Wojszycach. Gospodarstwo rolne liczyło 72 ha ziemi i było własnością sióstr magdalenek. W Polsce, ziemię wraz z zabudowaniami przejęła kapituła wrocławska, i owoce tej ziemi i pracy były przeznaczone dla kleryków. Głównym gospodarzem był ks. Miętki, były też siostry zakonne i osoby świeckie zatrudnione na stałe. Porządek dnia przewidywał spotkanie całej grupy po mszy św. i wyznaczanie do konkretnej pracy. Wszystko to czynił ks. Miętki z ogromnym dowcipem. Mieliśmy tam konika sybirskiego, jeszcze z wojny. Podszedłem do konia, pogłaskałem go, podzieliłem się z nim kawałkiem chleba, który jadłem. Koń spożył i zaraz położył mi głowę na ramieniu. Dostrzegł to ks. Miętki i zawołał: mamy już dowożącego do seminarium. Zmartwiony powie- działem księdzu, że jeszcze nie znam Wrocławia. Nie martw się, powiedział ks. Miętki, ale koń zna doskonale miasto i zaprowadzi cię, gdzie trzeba. Tak otrzymałem pierwsze zajęcia. Nie znałem miasta i jak tu koniem jeździć po tak wielkim mieście. Pomyślałem, że pewnie będę mieć problemy z milicjantami. Dałem jeszcze konikowi dwie kostki cukru, żeby się z nim bardziej zaprzyjaźnić, zaprzągłem do wozu, wskoczyłem na załadowany wóz i ...wio koniku! Koń pogodnie ruszył i z tak dziwnym przewodnikiem wyruszyłem dowieść towar do seminarium i po drodze poznać miasto. Byłem zaskoczony, jak koń zachowywał się świadomie i wiedział dokąd ma iść. Minęliśmy osiedle Wojszyce, Ulicę Borowską, Student Jan Myjak w 1954 r. pozostawiliśmy z lewej strony Dworzec Główny. Kochany konik doszedł do Mostu Grunwaldzkiego i na lewo już Ostrów Tumski. Najdziwniejsze przy tym było to, że gdzie był przystanek tramwajowy, znał się na dzwonkach tramwajowych, stawał i ruszał dopiero wtedy, gdy ruszył tramwaj. Wspaniały, mądry koń! Bez kierowania wjechałem na podwórko seminaryjne. Pierwszym moim gestem po zejściu z wozu było uściśnięcie konia i obdarowanie go kostkami cukru. Tak z moim konikiem – którego nazywałem „Łyskiem” – woziłem do seminarium jarzyny z dużego ogrodu prowadzonego przez siostry zakonne, mleko i mięso z tuczników. Z seminarium zaś przywoziłem zlewki dla zwierząt. Jeżdżąc po mieście tam i z powrotem poznawałem to miasto. Ogromne wrażenie robiły na mnie gruzy po zniszczonych przez wojnę budynkach. Potem poznałem dzieje oblężenia z książki ks. Paikerta „Dni oblężonego Wrocławia”. Następne prace miałem już przy odgruzowywaniu miasta. Tak minął ten pierwszy miesiąc we Wrocławiu. Od 1 września (1954 r.) rozpoczęły się wykłady. Trwały pięć tygodni, następnie był tydzień pracy w naszym majątku i przy odgruzowywaniu miasta. Odzyskiwaną cegłę posyłano do Warszawy, którą odbudowywano po wojennym zniszczeniu. Pracowało całe seminarium, za wyjątkiem ostatniego rocznika, który był zwolniony od prac. Z tamtych lat wspominam naszych wspaniałych profesorów. W większości byli ze Lwowa. (c.d.n.) 8
NA SZLAKACH NIEPODLEGŁEJ W dniach 5-7 listopada 2008 r. Uniwersytet Wrocławski zorganizował w Kudowie-Zdroju Międzynarodową konferencję naukową „Na szlakach Niepodległej” z okazji 90. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości. Przybyli uczeni historycy, prawnicy, politolodzy z różnych ośrodków uniwersyteckich. Zebranych przywitał rektor Uniwersytetu Wrocławskiego prof. dr hab. Marek Bojarski. W żywej dyskusji w czasie przerwy uczestniczyła sekretarz Gminy Pani Barbara Kopeć (fot. Ref. Kultury – Ł. Żuliński) Prezydium konferencji na czele z Rektorem Uniwersytetu Wrocławskiego prof. Markiem Bojarskim (fot. Ref. Kultury – Ł. Żuliński) W imieniu naszego miasta witał uczonych Burmistrz Czesław Kręcichwost. Obrady toczyły się w dwóch sekcjach. Sekcja I obradowała w Teatrze Zdrojowym. Przedmiotem jej obrad (referatów i dyskusji) było: myśl polityczna okresu międzywojennego, państwo (silne, federacyjne, uspołecznione), ciągłość państwa, racja stanu, filozofia prawa, koncepcja samorządu, doktryna polskiego kolonializmu na początku II RP. W Sekcji II mówiono o narodowej demokracji, partiach katolickich, polskiej myśli konserwatywnej, liberalnej, o ruchu trockistowskim, o poglądach Jana Karola Kochanowskiego, Stanisława Cara i Michała Romera. Członkowie redakcji PK brali udział w obradach obu sekcji. Mimo afiszy rozwieszonych po całym mieście stosunkowo mało było mieszkańców naszego miasta. Podczas przerw, słuchacze z Kudowy żywo komentowali wygłaszane tezy. Z taką reakcją spotkał się m.in. wykład prof. dr hab. Janusza Sondela z UJ na temat „Jus postliminum jako zasada uznania ciągłości II i III RP”. W obradach Sekcji II w pensjonacie „Scaliano” szczególne nasze zainteresowanie wzbudził wykład dr Marka Białokura z Uniwersytetu Opolskiego pt. „Narodowa Demokracja wobec Czechosłowacji i stosunków polskoczechosłowackich w okresie paryskiej konferencji pokojowej (1919-1920). Szkic z dziejów polskiej myśli politycznej”. W dyskusji zabrał głos dyrektor kudowskiego muzeum, przedstawiając działalność muzeum w aspektach wiążących się z problematyką konferencji. Nadmienił o zainteresowaniach poglądami prof. Ewy Thompson w odniesieniu do wpływu doświadczeń historycznych na współczesne postawy Polaków. Dyskusja w kuluarach (fot. Ref. Kultury – Ł. Żuliński) Pewnym niedostatkiem obrad był brak spojrzenia ogólniejszego na drogi do niepodległości, tak państwa polskiego jak i niepodległej myśli współczesnego Polaka. Redakcja 9
Page 1: Uczuciowość wyższa Wieczorni spa
Page 4 and 5: RYNEK PRACY W KUDOWIE • Perspekty
Page 6 and 7: znacznie podaje przepis, jak te ska
Page 8 and 9: POMNIKI KUDOWSKIE Odsłonięcie Pom
Page 12 and 13: LITERATURA POGRANICZA František Pi
Page 14 and 15: ZDZISŁAW POŁĄCARZ W KUDOWIE Zdzi
Page 16 and 17: jest pasją ludzi, których połąc
Page 18 and 19: MATERIAŁY I DOKUMENTY Powojenne po
Page 20 and 21: DIALOG KULTUR W 2008 r. muzeum kudo
Page 22 and 23: u naszego miasta i powiatu. Na szcz
Page 24 and 25: SYLWETKI KUDOWSKIE Prof. Antoni Fal
Page 26: miosła, techniki i sztuki zarazem.

wersja elektroniczna - Muzeum Kultury Ludowej PogÃ³rza Sudeckiego

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?