wersja elektroniczna - Muzeum Kultury Ludowej Pogórza Sudeckiego

BECKEROWIE KUDOWSCY
▶ Bronisław MJ Kamiński
na stację kolejową, wsiadł do pociągu
wraz z innymi swoimi rodakami, by
wyjechać do Niemiec. Nim pociąg
ruszył dokonano kontroli dokumentów.
Musiał być już znany kontrolującym
skoro zapytano go, a gdzie
jest rodzina. Odpowiedział, że została
w Kudowie. W takim razie niech pan
wraca do rodziny − usłyszał i wysiadł
z pociągu. Tak dr Becker pozostał
w Kudowie. Ich dawny budynek
„Haus Dora” został upaństwowiony
i teraz utworzono w nim sanatorium
dla pracowników Polskich Kolei
Państwowych (sanatorium kolejowe).
Beckerowa − bardziej jako Czeszka,
aniżeli Niemka − mogła wprowadzić
się z rodziną do tego domu, do wydzielonego
dla jej rodziny mieszkania.
W całym tym ciągu kłopotów,
dr Becker miał trochę szczęścia. Znalazł
się w umiłowanym domu, który
znowu był sanatorium, a że szybko
nauczył się języka polskiego − został
lekarzem w sanatorium dla pracowników
Polskich Kolei Państwowych.
Z pewnością zawdzięczał wiele swojemu
urokowi i opinii dobrego lekarza.
Mój przyjaciel Czech, znający historię
Polski i Niemiec powiedział, że
jak na lata bezpośrednie po wojnie, to
akceptowanie bez uprzedzeń rodziny
niemieckiego lekarza, byłego oficera
wehrmachtu, wystawia Polakom dobre
świadectwo.
Wojna, prowadzona w ekstremalnych
warunkach, pokazuje poszczególnych
ludzi i narody jakby w świetle reflektorów,
a czas bezpośrednio po wojnie
obnaża wszystko − i zamiary, i czyny,
i pamięć. Mój przyjaciel Paweł
D. mawiał, Polacy i Niemcy to jakby
dwie oddzielne klasy w tej samej
szkole. Klasa niemiecka sprawiła, że
zginęła niemal cała nasza elita intelektualna,
zostaliśmy więc w tej samej
klasie na jeszcze jeden rok, mamy
powtórkę. Tak idziemy o jeden rok do
tyłu. Oni idą pewni siebie i przez to
mniej rozważnie, a my mamy − dzięki
temu − czas, by widzieć ich błędy.
Dlatego nie idziemy ich drogami.
Paweł zawsze dodawał, że któregoś
roku oni zostaną, już się zatrzymali
i na pewno ich wyprzedzimy. Obyśmy
tylko byli od nich rozważniejsi.
Od 1945 r. do 1949 r. w dokumentach
Beckerów w rubryce „obywatelstwo”
wpisano: „obywatelstwo nie ustalone”.
Od 1949 r. zapisano: „obywatelstwo
NRD”. Po likwidacji NRD stali
się automatycznie obywatelami RFN.
RODZINA MULTI-KULTI
Beckerowie mieli dwoje dzieci, córkę
Felicitas (1936-2004), na którą
mówiono Feli, oraz syna Michaela
(1934-2002). Gdy powrócili z mieszkania
nad Barem „Ania” do swojego
sanatorium na ul. Buczka 2 - mieli już
bardzo wygodnie. Mieszkanie składało
się z czterech pokoi, kuchni i łazienki.
Fritz pracował jako lekarz w sanatorium
kolejowym, które było teraz
w ich domu. Mówimy w „ich domu”,
mimo że jako obywatele Rzeszy zostali
− zgodnie z prawem − pozbawieni
własności do tego domu i dom
został upaństwowiony. Fritz otrzymał
także pracę lekarza w Ośrodku Zdrowia
w Kudowie. Zarobki lekarzy nie
były wysokie i Beckerowie prowadzili
życie zupełnie skromne. Ich dzieci
szybko weszły w normalne życie młodzieży
kudowskiej. Córka Feli poznała
Zbigniewa Malika i tak pojawiło się
małżeństwo polsko-niemieckie. Małomówny
na ogół Becker przyglądał się
wszystkiemu z pewnym niepokojem.
Polski zięć (ur. w 1931 r.) pamiętał
wojnę, a jego rodzina doznała znacznych
cierpień od Niemców. Gestapowcy
zabili bliskiego krewnego jego
matki, a ojciec − jako przedwojenny
oficer walczył w konspiracji. Zięć
był jednak zakochany w ich córce,
pięknej urody, sympatycznej mądrej.
Zbigniew wiedział dobrze kto w tym
domu jest najważniejszy, szybko stał
się ulubieńcem Mary. Nie był traktowany
jak zięć, ale jak syn. Wkrótce
Zbigniew stał się finansową podporą
rodziny. Zamieszkał z Feli w Gdyni,
gdzie jako oficer marynarki zarabiał
bardzo dobrze. Feli nie pracowała,
prowadziła dom i troszczyła się o wychowanie
jedynego ich syna Krzysztofa.
W domu rodzinnym Beckerów-
Malików panowała atmosfera, którą
Krzysztof Malik określa jako „multikulti”.
Syn Krzysztof mówił do matki
po niemiecku, do ojca po polsku,
a gdy wszyscy byli razem mówiono
w domu Malików po polsku. U dziadków
Beckerów w Kudowie mówiło
się po niemiecku. Pod względem wyznaniowym
wszyscy, za wyjątkiem
dr Beckera byli katolikami. Ponieważ
Fritz był ewangelikiem, więc ksiądz
(z parafii na ul. Kombatantów, ówczesnej
ul. Krakowskiej) chodzący
po kolędzie nie wstępował do Beckerów.
Po śmierci Beckera, Mara dała
do zrozumienia, że życzyłaby sobie,
żeby ksiądz nie omijał jej domu. Odtąd
już zawsze ksiądz wstępował po
kolędzie do Beckerów. Sprawiało to
Beckerowej wiele radości. Jednakże,
nie omijały ich nieszczęścia. W czasie
skoku do basenu Feli doznała ciężkiego
urazu, do tego doszły inne choroby
i już nie powróciła do zdrowia. Zbigniew
okazał się wtedy człowiekiem
o wielkim charakterze. Opiekował się
żoną, czym jeszcze bardziej zyskał
w oczach swojej artystycznej teściowej.
To nie koniec nieszczęść. Gdy
był tak bardzo potrzebny dopadła
go ciężka choroba nowotworowa.
Zmarł w 1999 r. w wieku 68 lat.
23