theorie

5
10
15
20
25
30
35
40
45
50
55
Hij schakelde en accelereerde zo hard als de wagen kon.
Recht op de tractor af. Achter ons volgde Stef. Richard
zag alles. Zijn handen en voeten bewogen alsof ze een
directe verbinding hadden met zijn ogen. De tractor
kwam razendsnel dichterbij. Ik zag de boer in zijn cabine.
Ik zag de paniek die zich langzaam van hem meester
maakte. Hij ging zo ver mogelijk opzij om ruimte voor
ons te maken, maar het was niet genoeg. Bij lange na
niet. Hij toeterde en flitste met zijn lampen.
‘Jezus’, zei ik.
Op een paar meter afstand trok Richard het stuur naar
links, naar dezelfde kant als de tractor, alsof hij hem
frontaal wilde rammen. Maar hij draaide door. Voet even
op de rem, half slippend om de draai zo strak mogelijk te
maken. Vlak voor de tractor sprong de zware auto van de
weg en boorde zich door de glazen wand van de kas.
Stuiterend over de kozijnen landden we tussen de planten.
Richard schakelde weer en gaf opnieuw gas. Grommend
en gravend denderde de wagen door de kas. Achter
ons probeerde Stef dezelfde manoeuvre te maken, maar
het gebeurde te plotseling. Hij was er niet op voorbereid
en raakte de tractor met de achterkant van zijn auto. Het
duurde even voordat hij de controle weer had, maar hij
kwam toch achter ons aan. Hortend en haperend, tot hij
de auto in ons spoor had. Hij maakte gebruik van het pad
dat wij door de planten baanden. Hij naderde.
‘Hij heeft meer vermogen’, zei Richard. Hij schudde
zijn hoofd en reed dieper de kas in, verder weg van de
straat. Stef kwam steeds dichterbij. Richard remde hard,
draaide scherp en gaf weer gas. De auto ploegde zich een
weg door de hoge planten. Uitzicht was nul. Groen
zwiepte en zwaaide alle kanten op. De auto stuiterde
over oude tegelpaden en zooi die in de verwaarloosde kas
op de grond lag. We reden in het ongewisse en opeens
was daar weer een wand van de kas. Welke wisten we
niet. Zonder vaart te minderen reden we er doorheen.
Een van de stalen kozijnen bleef haken aan de auto en
met enorm kabaal rukten we een deel van de wand weg.
Het glas leek om ons heen te ontploffen. Scherven vlogen
overal. De auto sprong over het smalle pad en knalde
door de wand van de volgende kas. Keurig onderhouden.
Nergens onkruid te zien. Alle plantjes netjes gesnoeid en
in prachtige conditie. Een wereld van verschil.
‘Oké’, zei Richard. ‘Hier gaan wij niet blijven.’
Hij maakte een ruime bocht om niet te veel snelheid
te verliezen. De plantjes werden onder de wielen verpulverd,
de auto was als een chopper in een kruidentuin.
Verderop in de kas waren mensen aan het werk. Ze
schreeuwden en gebaarden. Hun woede was van een
afstand duidelijk zichtbaar. Tot ze opeens ophielden. Ze
schreeuwden niet meer. Ze wezen en keken. Achter ons
was Stef naar binnen gekomen. Op een ander punt. De
twee auto’s raceten achter elkaar aan, alles wat ze op hun
weg tegenkwamen ging kapot. Wat Richard ook probeerde,
hij raakte Stef niet kwijt. De LandRover was lang-
60
65
70
75
80
85
90
95
100
105
zamer dan de Patrol. Maar Richards techniek was
oneindig veel beter. Zijn handen en voeten beheersten de
auto met razendsnelle, kleine handelingen. Elke beweging
was precies afgemeten. Zolang we bochten draaiden, konden
we hem voor blijven, maar zodra we een eind rechtuit
reden, liep hij op ons in. Op de rechte asfaltweg
tussen de kassen zou Stef ons onmiddellijk inhalen.
‘Waar is hier ergens een sloot?’ vroeg Richard. ‘Links of
rechts?’
Ik dacht koortsachtig na. Er liepen in dit gebied overal
sloten, je zag er zo veel dat je er niet op lette. Ze liepen
soms tussen kassen en soms tussen percelen. Ik wist dat
er niet ver van het huis een sloot was. Maar hoe ver, dat
kon ik me niet herinneren.
‘Links’, zei ik.
‘Na deze kas?’
‘Weet ik niet.’
‘Of na de volgende?’
Ik dacht na, probeerde een beeld terug te halen. Terug
te sleuren, als het moest. Na welke kas was het? Hoe
hield je die dingen uit elkaar?
‘Na deze’, zei ik.
‘Zeker?’
‘Nee.’
Slingerend en draaiend stoven we op weg naar de
andere kant. Langzaam, meter voor meter, kwam Stef
dichterbij. Richard hield elke meter in de gaten. ‘Kom
maar aan me hangen’, zei hij. Hij liet het gas even los en
Stef raakte ons van achteren. Richard draaide naar links,
naar rechts. Stef leek aan onze achterbumper vast te zitten.
Richard trok de wagen recht en duwde het gaspedaal
helemaal in. De auto accelereerde. Stef volgde. Op een
paar meter. Richard zat bewegingloos achter het stuur.
Zijn ogen gefixeerd op de glaswand die nu snel dichterbij
kwam. Steeds sneller.
Hoe hij het precies deed, weet ik niet, maar vlak voordat
we het glas raakten, zette Richard de auto in een
slip, waardoor we dwars op de wand kwamen te staan. We
tikten een paar ruiten kapot, maar het volgende ogenblik
stoven we parallel aan de wand weer weg. Achter ons kon
Stef de draai niet meer maken. Zijn auto verdween met
donderend geraas door de ruit. Even later klonk een
doffe, in water gedempte dreun.
‘Sloot’, zei Richard. Zonder vaart te minderen reed hij
terug naar de voorkant. Naar de straat. Nog een keer gingen
we dwars door de wand en in een spray van glas waren
we terug op de Castrostraat. Richard trok de auto recht,
vier wielen op vlak asfalt. Voor de zekerheid keek hij nog
een paar keer in de spiegel voordat hij vaart minderde. Hij
streek een hand door zijn haar en reed als een voorbeeldig
burger de provinciale weg op. De auto had overal deuken
en zat onder de modder, maar dat hoort bij zo’n model. Ik
wilde heel hard lachen en deed mijn mond open. Het bleef
stil. Verder dan heel diep ademen, hijgen, kwam ik niet.
Uit: Charles den Tex, Cel.
10
Literaire theorie