theorie

45
50
55
60
65
70
75
80
85
90
95
klommen we naar buiten. We stonden aan de voorkant
van het huis.
‘Mijn auto’, zei Richard. ‘We moeten naar mijn auto.
Zonder auto ben ik niets!’ De auto stond achter het huis
en er was geen mogelijkheid dat we daar konden komen.
Het gestommel en geschreeuw van de mannen, die achter
ons aan kwamen, werd steeds luider. Een kwam er door
het huis, dezelfde route die wij hadden genomen. Twee
buitenom, zij sneden de weg naar de auto af.
‘Hierheen!’ riep ik. Ik holde naar een van de kassen
aan de zijkant van het huis en trok de deur open. We
renden tussen de manshoge planten door. Uitgegroeide
bonen, tomaten, onkruid, van alles. Sommige planten
waren tot aan het dak van de kas gegroeid of zelfs verder,
door de ventilatieopeningen naar buiten. Andere waren
door het glazen dak gekeerd en weer naar beneden geslagen.
Het was een oerwoud van groente en fruit. Richard
en ik sloegen ons er doorheen. Achter ons hoorden we de
zwoegende, zware mannen. Wij waren sneller, maar we
waren nog nergens.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg Richard.
‘Naar achteren en dan via de kassen terug naar de auto.’
We holden door tot we het andere eind van de kas
hadden bereikt en daar stuitten we op de achterwand. Er
was geen deur. We keken links en rechts, maar nergens
was een uitgang te bekennen.
‘Dan maar zonder deur’, zei Richard en hij trapte een
ruit in. Met zijn voet schopte hij de grootste punten uit
het stalen kozijn, zodat we erdoor konden. Voorzichtig
kropen we naar buiten. We stonden op een smalle strook
gras tussen twee kassen. Aan weerszijden glas. Zo ver als
we konden zien.
‘En nu?’ vroeg Richard.
‘Links, volgens mij. Naar de kas achter het huis.’
Richard knikte. ‘Volgens mij ook. Maar eerst dit.’ Hij
deed twee stappen naar de volgende kas en trapte daar
ook een ruit in. Pal tegenover de kapotte ruit in de eerste
kas. ‘Elk beetje verwarring helpt’, zei hij.
We renden een meter of dertig tot een dwarspad naar
links. De volgende kas moest die pal achter het huis zijn.
Ook daar braken we een van de ruiten en we kropen naar
binnen. Eenmaal in de kas stopten we. Verscholen tussen
de planten luisterden we naar onze achtervolgers. Onze
voorsprong leek iets groter geworden. Op verschillende
plaatsen hoorden we vloeken en schelden en het gerinkel
van brekend glas. Zij deden hetzelfde als wij, maar dan
met een hoop meer lawaai. We hoorden ze. Overal, leek
het. Maar we zagen ze niet.
We renden verder. Dit keer ging Richard voorop. Het
was alsof hij zijn auto al rook. We baanden ons een weg
door de begroeiing en een paar minuten later keken we
door de ruiten aan de andere kant naar het platje achter
het huis. Naar Richards auto. Iets verder terug, in de
doorgang langs de zijkant van het huis, stonden twee
grote terreinwagens. Een Patrol en een Landrover. Allebei
oud. Portieren open.
100
105
110
115
120
125
130
135
a
b
c
Richard vloekte. ‘Daar kom ik nooit langs’, zei hij. De
grote auto’s blokkeerden de uitweg. Voorzichtig, zo stil
mogelijk, deden we de deur van de kas open. Stopten.
Luisterden. Er was niets te horen. We slopen langs
Richards auto en langs de eerste terreinwagen naar de
tweede. De sleutels hingen in het contactslot. Richard
wenkte. Hij klom achter het stuur, ik opende het andere
portier en stapte ook in. Allebei hielden we het geopende
portier met één hand vast.
‘Daar gaat-ie’, zei Richard.
We trokken de portieren dicht. Richard startte de
auto. Met een diepe grom sloeg de zware diesel aan.
Richard schudde zijn hoofd. ‘Hopeloze bak’, zei hij. Hij
reed langzaam achteruit, naar de voorkant van het huis,
draaide op het geasfalteerde voorerf en schakelde. ‘En
weg zijn we.’ Hij gaf gas en reed weg, de Castrostraat op,
één auto breed, ongeveer drie kilometer naar de provinciale
weg. Een paar honderd meter verderop kwam ons een
tractor tegemoet.
‘Kun je daarlangs?’ vroeg ik. Overbodige vraag, ik wist
het antwoord al. Aan weerszijden van de trekker was
minder dan een meter ruimte.
Richard schudde zijn hoofd. Hij keek achterom. ‘Wat is
er die kant op?’ vroeg hij.
‘Geen idee. Misschien loopt het wel dood.’
‘Daar komen we dan wel achter.’ Hij schakelde weer in
zijn achteruit, reed terug naar het voorerf om daar te
draaien. Net voor we het erf bereikten, verscheen de Patrol.
Hij schoof achter ons de weg op. Alle vier de mannen
zaten erin. Stef reed. Even, een paar seconden, stonden
we stil. We zaten klem tussen de tractor en de auto achter
ons. De smalle straat bood geen enkele uitweg.
Richards ogen flitsten heen en weer. Eén hand aan het
stuur, de andere op de versnellingspook. Voor ons
naderde de tractor, langzaam maar onhoudbaar. Achter
ons gaf Stef opeens gas. Zijn auto sprong naar voren en
ramde de LandRover van achteren. Ik klapte tegen de
rugleuning van mijn stoel. De auto kraakte en kreunde.
‘Hou je vast’, riep Richard en ik zag hem veranderen.
De twijfel verdween uit zijn gezicht. Zijn ogen schoten
niet meer heen en weer. Hij had zijn route gekozen. Zijn
beslissing genomen. Nu ging hij rijden.
Uit: Charles den Tex, Cel.
Cel heeft de Gouden Strop gewonnen. Wat zijn op basis
daarvan je verwachtingen?
Hoe zal volgens jou het verhaal verder gaan? Schrijf in
minimaal 15 woorden op wat er volgens jou zal gebeuren.
Bevat de zin “Nu ging hij rijden” (r. 139), volgens jou een
suggestie over hoe het verhaal verder zal gaan? Waarom wel/
niet?
Cursus 1 Literatuur en lezer
9