dotyczących prezentowana zasadniczy przeciwstawnych

Ziemie u południowo-wschodnich wybrzeży Bałtyku…39Następna wiadomość o Estiach pochodzi z początku IX w. Einhardw Życiu Karola 74 Wielkiego podaje, że Estiowie zamieszkiwali, obokSłowian i różnych innych ludów, południowe brzegi zatoki o nieznanejdługości odchodzącej od Oceanu Zachodniego (w ten sposób został określonyBałtyk). Wymienienie w tym kontekście Słowian oraz innych ludów,które pojawiają się dopiero w okresie Wczesnego Średniowieczamoże dowodzić, iż nazwa Estiów nie została przejęta ze starszego źródła,lecz odpowiada realnej mapie ludów z tego okresu.Najcenniejsze jednak informacje o Estiach pochodzą z anglosaskiegoprzekładu Chorografii Orozjusza dokonanego przez króla Alfreda (872–899) 75 . Został on uzupełniony o opis geograficzny krain Europy środkowej,nie uwzględnianych przez Orozjusza oraz o dwie szczegółowe relacjewspółczesnych Alfredowi podróżników, Ohthera i Wulfstana.W chorografii Alfred wymienia Morze Ostów, które jest ramieniem Oceanu,czyli Bałtyku oraz lud Ostów 76 . Z kolei opis podróży Wulfstanaprzynosi informacje o Zalewie Estyjskim, który miał 15 mil szerokościi do którego wpadała Wisła oraz rzeka Ilfing mająca połączenie z jeziorem,nad którym znajdowało się Truso. Relacja ta przynosi nam teższczegółowy opis kraju Estów oraz zwyczajów mieszkającej tam ludności.Wiadomości dotyczące Estiów pozwalają prześledzić historię tegoludu w długim odcinku chronologicznym, od I do IX w. Obserwujemy tuwyjątkową trwałość tego etnonimu, co świadczyć może o trwałości osadnictwau południowo-wschodnich brzegów Bałtyku. Jest to sytuacjawprost wyjątkowa na tle ogromnych przemian, które miał miejsce w Europiew epoce burzliwych przemian okresu Wędrówek Ludów. Tekstypozwalają nam stwierdzić, że w okresie wczesnego średniowiecza u południowychbrzegów Bałtyku żył lud Estiów. Na tych terenach mieszkaływ średniowieczu ludy bałtyjskie, przede wszystkim Prusowie. Możnawięc przypuszczać, że również w pierwszych wiekach naszej ery znajdowałysię tu siedziby ludów bałtyjskich. Źródła pisane pozwalają więc74 Einhard, Vita Caroli Magni, XII. Por. Życie Karola Wielkiego, przełożył Jan Parandowski,wstęp i objaśnienia A. Gieysztor, (Biblioteka Narodowa, Seria2, nr 59), Wrocław 1950.75 Wnikliwe opracowanie tego tekstu – G. Labuda, Chorografia Orozjusza w anglosaskimprzekładzie [w:] Źródła Skandynawskie i Anglosaskie do dziejów Słowiańszczyzny,ed. G. Labuda, s.7–118; G. Labuda, Źródła, sagi i legendy do najstarszych dziejów Polski,Warszawa 1961, s. 11–9076 Wnikliwe opracowanie tego tekstu – G. Labuda, Źródła skandynawskie…, s. 7–118; Źródła,sagi i legendy…, s. 13–90.