FRONDA

postawa siłą rzeczy wypychała poza nawias Kościoła tych wszystkich, którzyniekoniecznie muszą podzielać poglądy redaktora "Tygodnika". W tle takichwypowiedzi czaiło się ponadto widmo integrystycznego lefebvryzmu.3. Gowin pisze, iż w pewnym momencie "katolicy otwarci" zauważyli, że"droga, jaką postępuje Biskup Rzymu, w wielu punktach zaczyna oddalać się odich drogi". Gwoli ścisłości powinien napisać raczej odwrotnie - że to ich drogaoddaliła się od drogi Biskupa Rzymu. Wniosek z takiego rozumowania może byćtylko jeden - jeżeli ktoś chce być wierny nauczaniu Ojca Świętego, to jego drogamusi się rozminąć z drogą "katolików otwartych".Warto w tym miejscu zacytować fragment listu, jaki Jan Paweł II przysłałz okazji jubileuszu 50-lecia "Tygodnika Powszechnego" do redaktora Turowicza:"Rok 1989 przyniósł w Polsce głębokie zmiany związane z upadkiem systemukomunistycznego. Odzyskanie wolności zbiegło się paradoksalnie ze wzmożonymatakiem sił lewicy laickiej i ugrupowań liberalnych na Kościół, na Episkopat, atakże na papieża. Wyczułem to zwłaszcza w kontekście moich ostatnich odwiedzinw Polsce w roku 1991. Chodziło o to, ażeby zatrzeć w pamięci społeczeństwa to,czym Kościół był w życiu Narodu na przestrzeni minionych lat. Mnożyły sięoskarżenia czy pomówienia o klerykalizm, o rzekomą chęć rządzenia Polską zestrony Kościoła, czy też o hamowanie emancypacji politycznej polskiegospołeczeństwa. Pan daruje jeżeli powiem, iż oddziaływanie tych wpływówodczuwało się jakoś także w Tygodniku Powszechnym. W tym trudnym momencieKościół w Tygodniku nie znalazł, niestety, takiego wsparcia i obrony, jakiegomiał poniekąd prawo oczekiwać; nie czuł się dość miłowany - jak kiedyśpowiedziałem. Dzisiaj piszę o tym z bólem..."4. Jarosław Gowin: "Błąd katolików otwartych polegał na rzutowaniupodziałów występujących w Kościele przedsoborowym na czasy współczesne i -tym samym - na przeoczeniu, że linia podziału nie przebiega już tylko pomiędzykatolicyzmem przed- i posoborowym, ale że głębokie zróżnicowanie wystąpiłotakże w łonie Kościoła posoborowego". Ks. Starowieyski ujął to lapidarniej, piszącpo prostu o oderwaniu od rzeczywistości.To oderwanie od rzeczywistości wynika z ich anachroniczności. "Katolicyotwarci" wiele mówią o swojej nowoczesności, ale w gruncie rzeczy-jak zauważyłks. Krzysztof Paczos MIC - "są epigonami minionej ery. Walczą o otwarcie się naświat Kościoła. Ich poglądy są reakcją na integryzm i konserwatyzm w styluencykliki Pascendiśw. Piusa X czy Przysięgi antymodemisłycznej. Owe poglądysą zatem w ostatecznym rozrachunku wynikiem dyskusji wewnątrzkościelnej wczasach, kiedy Kościół chciał i był w stanie budować państwa katolickie, a nie są- jak katolicy otwarci często powiadają - wynikiem dyskusji ze światemwspółczesnym. Samo otwarcie się zaś, które Kościołowi proponują, staje sięniejako cnotą samą w sobie. Nie bez przyczyny więc oskarża się je o to, że jestczymś nieukierunkowanym i wewnętrznie pustym" ("Więź" 3/1996).Przykładem urojonego problemu, który być może był aktualny kilkadziesiątlat temu, a którym "katolicy otwarci" zajmowali się u nas przez ostatnich kilka lat,była choćby rzekoma groźba przekształcenia Polski w państwo wyznaniowe."Ludzie zaniepokojeni użytkiem, jaki się robi z wartości chrześcijańskich, mająpodstawy obawiać się, że jest to dążenie do państwa ideologicznego,FRONDA DOŻYNKI 1996 23