SPIS RZECZY

– W tym sporze religia jest tylko narzędziem. A celem jest stworzeniez Sudanu państwa arabskiego. Dlatego nawet gdybym zmienił wyznanie,nawet gdybym został muzułmaninem, to jako osoba czarna nadalpozostałbym obywatelem drugiej kategorii. Taka jest zresztą sytuacja wieluczarnych muzułmanów z Darfuru, dla których pewne zawody czy dostępdo władzy są zamknięte. Problemem w Sudanie nie jest zatem religia, alezwyczajny arabski rasizm.Ale to oznacza, że zła sytuacja chrześcijan w Sudanienie wynika z jakiejś świętej wojny między muzułmanamia chrześcijanami czy animistami, ale z rasistowskiegokonfliktu między Arabami a Afrykańczykami.– Dokładnie tak. Arabowie są po prostu przekonani, że Afrykańczykjest w mniejszym stopniu człowiekiem niż oni. I to uniemożliwia wspólneprzebywanie w jednym państwie.To kwestia historyczna?– Oczywiście. Arabowie przybyli do Sudanu także po to, by handlowaćczarnymi niewolnikami. Nasi przodkowie byli dla nich towarem,przedmiotem, a nie ludźmi. Miliony Afrykańczyków zostało przeznich sprzedanych. Nawet trudno sobie wyobrazić, ilu byłoby dziś nas,Południowych Sudańczyków, gdyby nie tamten proceder. Wyginęły całeplemiona. A obecna potęga Arabów w Sudanie jest właśnie efektem tego,czym przez wieki się zajmowali, czyli handlu niewolnikami.A jak jest teraz z niewolnictwem w Sudanie? Czy jest onojeszcze tu obecne?– Oficjalnie nie. Zostało zniesione przez władze sudańskie. Ale to nieznaczy, że przestało ono istnieć w praktyce. Wojna wręcz sprzyjała jegorozwojowi. Masowo porywano dzieci z Południa, a niekiedy dorosłych,i sprzedawano ich do pracy. To było zjawisko o ogromnej skali. Państwooczywiście nie brało w nim udziału, ale wspierało arabskie plemionanomadów, które się tego dopuszczały.