SPIS RZECZY

67daleko, jak tylko byliśmy w stanie, dopóki nie zmarzliśmy tak bardzo, żetrzeba było wyjść na ląd i czekać na kolejną noc. Oczywiście nie mieliśmy nicdo jedzenia.Mam problemy ze zdrowiem. Jestem diabetykiem i ta sytuacjadoprowadziła do całkiem poważnych kłopotów związanych ze wzrostempoziomu cukru we krwi. Wreszcie postanowiliśmy z powrotem wrócić doobozu, bo byliśmy już w stanie kompletnego wyczerpania. Spotkaliśmy sięz ogromnymi represjami z ich strony. Znów zostaliśmy przywiązani na 24godziny do drzewa, z jedynie półgodzinną przerwą na załatwienie naszychpotrzeb fizjologicznych w odległości dziesięciu czy piętnastu metrów od tegodrzewa. I tak wegetowaliśmy przez wiele dni i nocy.Wszystko to pozwoliło mi bez wątpienia dokonać głębokiej refleksji nadmoim życiem. Te długie noce i dnie przeradzające się w lata przyniosły namkatharsis, dzięki któremu zrozumieliśmy nasze błędy, cnoty, zrewidowaliśmyprzekonania i popełnione pomyłki. W moim przypadku nie tylko w życiuprywatnym, ale także w działalności politycznej.Byłem senatorem, deputowanym, gubernatorem, ambasadorem w różnychpaństwach latynoamerykańskich, ale dopiero wtedy zacząłem rozumiećogromne błędy, jakie prawdopodobnie popełniłem, sprawując te funkcje;w obliczu tego dramatu zrozumiałem, że istnieją dwie Kolumbie. Kolumbiaobywatelska, do której należy 70 proc. populacji, która przeżywa okreswzrostu gospodarczego i cieszy się stabilizacją oraz bezpieczeństwemwypracowanym przez rząd. To państwo, w którym godność ludzka zaczęłabyć respektowana. Ale jest i druga Kolumbia, do której należy 30 proc.mieszkańców, która została odsunięta od korzyści płynących z rozwoju. Podwóch pierwszych latach, spędzonych w towarzystwie zajmujących się mnąguerilleros, zrozumiałem, że oni byli na równi z nami ofiarami partyzantki,która zupełnie zatraciła swój cel, jakikolwiek polityczny kompas. Te ofiaryguerilli odnalazły jednak w jej propozycji coś, czego odmówił im kolumbijskirząd, kolumbijskie społeczeństwo, odbierając im prawo do równych szansw rozwijającym się państwie.Uświadomiłem sobie, że oni wstąpili do partyzantki z głodu, z biedy,z opuszczenia, z udręczenia. Chłopcy w wieku dziewięciu czy dziesięciu latodchodzą z domu, żeby zbierać liście koki na wielkich plantacjach ukrytychw leśnych ostępach. Dziewczynki w tym samym wieku zmuszone są doprostytucji. Partyzantka staje się dla takich dzieci i młodzieży szansą, którejSiedem www.wydawnictwofronda.pl/prenumeratalat w niewoli