SPIS RZECZY

nie tylko przez partyzantkę FARC, lecz także przez obojętne na mojąkrzywdę społeczeństwo kolumbijskie. Moja rodzina, pomimo walki, niezdołała doprowadzić do uwolnienia mnie. Moje zdrowie stale się pogarszało.Straciłem w tym momencie całą wiarę, całą swoją nadzieję. Kiedy innyguerillero podał mi obcinacz do paznokci, chciałem wykorzystać okazję, żedołączona jest do niego jest brzytwa. Zbierałem odwagę, by się zabić. Wtemdo moich uszu dotarła audycja radiowa, która stała się pępowiną łączącąmnie z rzeczywistością, z życiem, z krajem, z rodziną, ze światem. W radiuusłyszałem moją żonę. Nie pamiętam dokładnie, czy to był jakiś wywiad.W obliczu dramatu, jaki przeżywa mój kraj w związku z porwaniami,przedstawiciele rządu stworzyli specjalne programy dla rodzin uwięzionych,które nadają komunikaty nadziei. Usłyszałem, jak mówi, że jedyne, o co mnieprosi, to żebym się nie poddawał, żebym walczył, że oni robią wszystko cow ludzkiej mocy, by mnie uwolnić. Taka wiadomość dokładnie w chwili, kiedymiałem już ze sobą skończyć.To oczywiście głęboko do mnie przemówiło. Zrozumiałem, że mój czynbyłby zwykłym tchórzostwem wobec mojej rodziny, która zagrzewała mniedo walki, do oporu, napełniała wiarą i nadzieją, że pewnego dnia odzyskamwolność.Mijały dni. Po tym, jak przeżyłem to małe – jakże wielkie – wydarzenie,dołączyłem do grona innych porwanych. Była wśród nich Francuzka IngridBetancourt. Spędziłem z nią kolejnych pięć lat niewoli, która stawała sięnaturalnie coraz cięższa ze względu na warunki życia w dżungli. Dżunglizupełnie niegościnnej oraz całkowicie bezdusznej guerilli. Nigdy w niewolinie otrzymaliśmy jakiejkolwiek pomocy medycznej, dentystycznej, a jedzenie,jakie dostawaliśmy, całkowicie urągało jakimkolwiek normom. Do tegodochodziły wszelkie niegodziwości i upokorzenia, jakim poddawali nas citchórze pod groźbą odbezpieczonego karabinu.Zazwyczaj jednak, dzięki umiejętnościom podtrzymywania podstawowegopoczucia godności i buntu, odpowiadaliśmy na to, co uważaliśmy za brutalnygwałt na osobie ludzkiej, siłą naszej wolności.Przeżyliśmy sytuacje bardzo skomplikowane. Szukaliśmy z Ingridmożliwości ucieczki i udało nam się taką okazję wykorzystać. Uciekliśmyz obozu, nie udało im się nas złapać. Przez sześć dni płynęliśmy nocamiogromną rzeką, narażeni na wszystkie niebezpieczeństwa, jakie ze sobąniosła, mając nadzieję na ucieczkę partyzantom, którzy szukali naszychśladów. Gdy zapadała noc, zanurzaliśmy się w rzece i staraliśmy płynąć tak