SPIS RZECZY

Za jeden łaskawy gest (gest, który powinien być obowiązkiem każdegopolityka w cywilizowanym kraju) doradca urzędującego prezydenta RP jestgotów oddać każdą ofiarę! Każdą, czyli jaką? Życie byłego prezydenta wraz95 pozostałymi osobami? Prawo do domagania się prawdy i rzetelnegoprowadzenia śledztwa? I to w podzięce za to, że polityczny i moralny dziedzickatów odda powinność ofiarom!KOMU ZAUFALIŚMY?Polskie władze wielokrotnie deklarowały, że mają absolutne i pełnezaufanie do moskiewskich władz i rosyjskiego wymiaru sprawiedliwości.Przyjrzyjmy się więc państwu, które wzbudza taką ufność elit rządzącychIII RP i spójrzmy na artykuły prasowe z ostatnich lat. Nie będziemy sięgaćdo publikacji z „Gazety Polskiej” czy „Rzeczpospolitej”, lecz do tekstówz archiwum „Gazety Wyborczej”.W tekście Prawda o Biesłanie (2 września 2005), poświęconemu śledztwuw sprawie ataku rosyjskich służb specjalnych na okupowaną przezczeczeńskich terrorystów szkołę w Biesłanie, gdzie zginęło co najmniej 330zakładników – dzieci, rodziców, nauczycieli – możemy przeczytać: „śledztwojest prowadzone tak, żeby prawda nie wyszła na jaw”. Dowiadujemy sięteż o „kolosalnych staraniach prokuratury, aby ukryć wszelkie niewygodnepytania. (...) Czasami prokuratorzy bywają tak wściekli na pytaniaposzkodowanych, że po zakończeniu posiedzenia sądu zwołują konferencjeprasowe, żeby jeszcze raz przypomnieć oficjalną wersję wydarzeń”.Podobne podejście jak prokuratura prezentuje rosyjski sąd, który ignorujeniewygodne pytania, np. „co było przyczyną pierwszego wybuchu”.Trudno było powołać osobną komisję Dumy, która wyjaśniłaby okolicznościtragedii: „Przeciwko jej powołaniu długo opierał się Kreml. Prezydent Putinnazwał ją nawet politycznym show”. Komisja okazała się jednak bezradna,gdyż „nie jest w stanie wezwać przed swoje oblicze wojskowych anipracowników służb specjalnych”. Zasłaniają się oni tym, że „mogą składaćwyjaśnienia wyłącznie przed prokuratorem wojskowym. Nie ma takżemowy o przesłuchaniu najwyżej postawionych kremlowskich polityków”.W sprawie Biesłanu nie sposób ustalić najprostszych faktów: „Niewiadomo, kto 3 września podejmował kluczowe decyzje. Formalnie na czele(...) stał szef osetyjskiego oddziału FSB oraz (...) prezydent republiki, (...) alez relacji (...) wynika, że była to tylko przykrywka. (...) Zdaniem świadkówkluczowe decyzje w Biesłanie podejmowali (...) przysłani z Moskwywiceszefowie FSB (...) jednak o [ich] działalności nie ma w dokumentach ani