SPIS RZECZY

147Proces ten przebiegał w trzech fazach. Pierwsza polegała na tym, że partiechadeckie ignorowały rzeczywistość, mówiły, że nie dzieje się nic ważnego,nie trzeba się tym specjalnie przejmować. Kiedy wybuchła rewolucjaseksualna ze wszystkimi jej konsekwencjami, także dla polityki, chadecyodwracali głowę i udawali, że nic się nie dzieje. W drugiej fazie najczęściejmiał miejsce następujący scenariusz: partie chadeckie dochodziły do władzyi miały koalicjanta, który ich zdradzał z opozycją w takich kwestiach, jaknp. sprawa aborcji. Chrześcijańscy demokraci godzili się z sytuacją, że ichkoalicyjny partner głosuje razem z opozycją za legalizacją aborcji. Tak było np.z partią chadecką w Belgii w 1990 roku, albo dwa lata temu w Luksemburgu,kiedy usankcjonowano eutanazję. We Włoszech doszło do legalizacjiaborcji, gdy partia chrześcijańsko-demokratyczna miała tam pełnię władzyi dopuściła do tego. W końcu przychodzi etap, gdy chadecy oswajają się z tymiantychrześcijańskimi postulatami, a nawet je przejmują i aktywnie promują.To przypadek choćby Austriackiej Partii Ludowej (OVP), która przed rokiemwspólnie z socjalistami głosowała za rejestracją związków homoseksualnych.Te fazy w różnych krajach przebiegają rozmaicie, z odmienną prędkością, alejest to proces, który zaobserwować możemy niemal wszędzie.Dlaczego jednak chadecja nie sprostała temuwyzwaniu? Dlaczego zrezygnowała z udziału w tejkulturowej wojnie?– Jedna z odpowiedzi, jaka przychodzi mi na myśl, jest taka, że ta nowafala kulturowego starcia zagroziła chadekom tym, iż może ich na długie lataodłączyć od władzy, a na to nie mają tyle wytrwałości. My tu na Słowacjimamy doświadczenie Kościoła podziemnego, który rozwijał się szczególniedynamicznie, kiedy pod koniec lat 60. z więzień wyszli nasi męczennicy,tacy jak np. Vladimír Jukl, i zaczęli pracować z młodzieżą. Oni prowadzilinielegalne duszpasterstwo młodych przez ponad 20 lat i to przyniosłoowoce pod koniec lat 80., gdy upadł komunizm. Chrześcijańskie demokracjefunkcjonują jednak w inny sposób. Panuje w nich olbrzymia presja strukturpartyjnych, które żądają od władz partii, by zdobyć władzę i objąć rządy.Jeśli kierownictwo partii przegra jedne czy drugie wybory, to po czterech lubpo ośmiu latach zostaje wymienione. Tak to funkcjonuje w ugrupowaniachpolitycznych.Czekając na Augustyna