SPIS RZECZY

premiera Giulio Andreottiego, minister zdrowia Tiny Anselmi – pierwszejkobiety we włoskim rządzie – oraz ministrów: Francesco Bonifacia, TommasoMorlina i Filippo Pandolfiego. W końcu jest i podpis prezydenta Leone.Katolik przy katoliku. Ostatecznie nie zakończyło się tylkona podpisach. W 1979 roku rząd Andreottiego nakazał„Mało kto wie, że ustawanr 194 jest jedynąustawą proaborcyjnąna świecie, pod którąwidnieją wyłączniepodpisy katolickichpolityków”.prokuratorowi generalnemu, by przed sądemkonstytucyjnym bronił zgodności ustawy nr 194z obowiązującym prawem.Tego typu postępowanie stało się częścią politykiDemocrazia Cristiana. W 1991 roku były chadecki prezydent Włoch FrancescoCossiga powiedział: „Największa historyczna zasługa chrześcijańskiejdemokracji polega na tym, że udało jej się stłumić własną specyfikęideologiczną oraz swoje ideały: ustawy legalizujące aborcje czy rozwodyzostały podpisane przez przywódców państwa i ministrów z chrześcijańskiejdemokracji, którzy słusznie wybrali politykę jedności, z czego korzyśćodniosły demokracja, wolność i niezawisłość”.No dobrze, można powiedzieć. Ale jeśli to było takie zdumiewającei spektakularne, to dlaczego w 1993 roku Democrazia Cristiana rozpadła sięjak domek z kart? Skandale korupcyjne nie są wystarczającym wyjaśnieniem.Niemal w mgnieniu oka wśród polityków, członków i wyborców DC znikładuma z niej oraz wiara, że partia ta jest w stanie dalej istnieć. Jak to możliwe,że ów gigant od razu się rozsypał i już nie powstał? Czy nie stało się takdlatego, że już od dawna wszyscy wiedzieli, iż DC jest tylko maszyną doreprodukowania władzy?