SPIS RZECZY

127Doniesienia o związkach Andreottiego z mafią trzeba przyjmować z dużądozą rezerwy. Dla większości lewicowych mediów włoskich każdy chadek jestbowiem mafiosem. Lewica nie mówi jednak o tym, w czym Andreotti jakochrześcijański demokrata najbardziej zawiódł. A zawiódł wówczas, gdy uległlewicy.W roku 1978 roku rządził gabinet Andreottiego. Był to rząd mniejszościowyzłożony tylko z chrześcijańskich demokratów. Problem legalizacji aborcjiwisiał w powietrzu już od paru lat. Wola stawiania oporu w tej sprawie byłau chadeków osłabiona. Już w 1976 roku po wycieku dioksynów z fabrykiw Sevese chadeccy ministrowie zdrowia i sprawiedliwości, po uzgodnieniuz premierem Andreottim, zezwolili na dokonanie aborcji tym kobietom z Sevese,u których istniało podejrzenie uszkodzenia płodu. Eufemistycznie mówiło sięwówczas o „aborcji terapeutycznej”, choć w rzeczywistości miała ona charaktereugeniczny, gdyż życie matki w żaden sposób nie było zagrożone.Godzina prawdy wybiła 18 maja 1978 roku. Głównie głosami komunistówi socjalistów, ówczesnej parlamentarnej opozycji, uchwalona zostaław senacie ustawa nr 194 o orwellowskiej nazwie „Ustawa o ochroniemacierzyństwa i dobrowolnym przerwaniu ciąży”. Parę tygodni wcześniej taksamo głosowała izba niższa włoskiego parlamentu.Chrześcijańscy demokraci głosowali przeciwko. Żeby ustawa weszław życie, wymagane są jednak podpisy członków władzy wykonawczej orazprezydenta. Chadecy stanęli wówczas przed wyborem: podpisać czy niepodpisywać? Przewodniczący partii Aldo Moro powiedział jednak jeszczeprzed głosowaniem w senacie: „Democrazia Cristiana zobowiązuje sięnie czynić przeszkód większości, która uchwali prawo aborcyjne”. Zjedzmnie, wilku, zjedz mnie... Giulio Andreotti jako szef gabinetu ogłosił w tejsprawie „neutralność rządu”. Ustawę jednak podpisał i nie był to wcaleakt neutralności, lecz akceptacji. Swój podpis złożył także prezydentGiovanni Leone, były chrześcijański demokrata. Nie skorzystał on nawetz przysługującego mu prawa, by odesłać ustawę z powrotem do parlamentudo ponownego przegłosowania. Podpisał ustawę już po czterech dniach, choćwiększość, która przeforsowała nowe prawo, była nieznaczna.W 2003 roku, przy okazji 25. rocznicy zalegalizowania aborcji weWłoszech, katolicki dziennikarz Mariano Palmaro przypominał: „Mało ktowie, że ustawa nr 194 jest jedyną ustawą proaborcyjną na świecie, pod którąwidnieją wyłącznie podpisy katolickich polityków”. Są tam więc podpisyPod www.wydawnictwofronda.pl/prenumeratazłą gwiazdą chrześcijańskiej demokracji