SPIS RZECZY

Shkurta w tym czasie nie mogła znaleźć sobie miejsca w domu.Denerwowała ją muzyka w radiu, przekręciła więc wskaźnik i przypadkowotrafiła na modlitwę w Radiu Maryja. Odmawiano akurat różaniec. Nigdywcześniej nie słyszała tej modlitwy, która wprawiła ją w zachwyt. Padła nakolana i zaczęła powtarzać płynące z głośnika słowa.Wieczorem odwiedził ją znajomy i powiedział, że w szpitalu siadłaaparatura i Zuk z pewnością z tego nie wyjdzie.Całą noc przeleżała na podłodze krzyżem. Do dziś wspomina to zezdziwieniem: ona, wtedy muzułmanka, odmawiała różaniec i leżała krzyżem,chociaż nie wiedziała nawet, że istnieje taka praktyka modlitewna. Nie czułazmęczenia, myślała tylko o mężu. Wtedy znów w swoim wnętrzu usłyszałagłos, który znała już ze szpitala w Belgradzie: „Bądź o niego spokojna. On jestw moich rękach. Tej modlitwy bardziej potrzebujesz ty niż on”.Krew dotarła w ostatniej chwili. Wypisując Zuka ze szpitala, lekarzpowiedział mu jednak: – Bardzo mi przykro, ale całe życie będziesz chodziło kulach.* * *16 czerwca 1996 roku w kościele św. Jakuba w Skierniewicach Zuki Shkurta ochrzcili się. On przyjął imię Karol, ona – Anna. Osiem dni późniejzostali bierzmowani, a po kolejnych dwóch dniach wzięli ślub kościelny.Od dnia swojego chrztu Zuk Karol Spanca codziennie uczestniczy we MszyŚwiętej, każdego dnia przystępuje do Komunii.– Inaczej nie potrafię – mówi. – Bez Boga moje życie nie miałobynajmniejszego sensu. Wszystko, co mam, zawdzięczam jemu.Trzy razy szedł pieszo z Warszawy do Częstochowy razem z pielgrzymkąakademicką. Łącznie ponad tysiąc kilometrów o kulach. Za trzecim razempozostawił kule na Jasnej Górze. Był 14 sierpnia 1996 roku, godzina11.27. Kule wiszą do dziś w kaplicy jasnogórskiej jako wotum za cudowneuzdrowienie.Dla Shkurty największym problemem było wybaczenie milicjantowi, którydo niej strzelał. Wcześniej wiele razy mówiła „przebaczam, przebaczam”, alenie robiła tego całą sobą. Przebaczała ustami, nie sercem. Kiedyś odmawiała„Ojcze nasz” i nagle doszedł do niej cały sens słów, które wymawiała: „iodpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”.W tej samej chwili wybuchnęła płaczem. „Boże, przebaczam, naprawdę