Seks po katolicku - Fronda

kobieta. Para homoseksualna nie jest w stanie tego zrobić - próbują sięuzupełnić, ale żadne z nich nie ma tego, czego potrzebuje druga osoba.Czy można wyjść z homoseksualizmu, gdy nie wierzy się w Boga?- Można, jeśli tylko bardzo się tego chce. Są psychologowie i psychiatrzy,którzy nie są religijni i nie używają religijnego programu terapii. Też mająniezłe wyniki. Choć ja uważam, że nasz program jest lepszy. I tańszy...Czy wielu przychodzi, żeby się zmienić?- Ciągle za mało. A to głównie, dlatego, że są przekonani, że tacy się urodzilii że nie mają szans na zmianę. Duża grupa homoseksualistów ma- jak alkoholicy - obsesję homoseksualną i nie są gotowi na przyjęcieprawdy o sobie.Pani Wilmo, kiedy zorientowała się Pani, że mąż jest homoseksualistą?WM: - Po dziesięciu latach naszego małżeństwa. Jestem przekonana, żete problemy spadły na niego z mojego powodu. Nie byłam wystarczającodobra, wystarczająco miła i atrakcyjna. W dziesiątym roku naszegomałżeństwa do naszej parafii trafił młody organista, dyrygent chóru. Byłhomoseksualistą. Miał problemy osobiste: nie układało się mu z rodzicamii zaufał mi. W specyficzny sposób chciałam mu pomóc. Przyniosłamz biblioteki dziesięć książek, żeby zapoznać się z literaturą o homoseksualizmie,zaczęłam czytać i wtedy, ku mojemu zdumieniu, zobaczyłam,że mój mąż, Alan, był opisany na każdej stronie! Wtedy dotarło do mnie,że już dawno widziałam jego dziwne zachowania, niechęć do kontaktówze mną, ucieczki od spraw domowych. Zrozumiałam, że ukrywałam toprzed sobą, że po prostu nie chciałam tego widzieć. To był dla mnie szok!Ale w końcu Alan zwierzył mi się z tego!ZIMA 2008