Seks po katolicku - Fronda

1.Chwila pełna nieokreślonych smutków. W Rosji jest taki ładny obyczaj,że się przed odjazdem, przed rozstaniem siada na chwilę i wspólnie milczy,ci, co jadą, i ci, co zostają. Potem się wzdycha, ech, i dalej w drogę,w ruski bezkres. Dostojewski pisał o tym tak: „Trakt - to coś długiego,długiego, coś, co nie ma końca jak życie ludzkie, jak ludzka tęsknota" 1 .U nas, po naszemu, nie zasiada się do rozstania, inny jest polski obyczaj.U nas wkłada się lewą stopę w strzemię - i wtedy Jan podaje kieliszek,i pije się strzemiennego, po czym się wsiada i jedzie, od razu galopem.Żeby za sobą mieć tę chwilę nieokreślonych smutków. Albo jeszcze inaczej:zimnego i mokrego wieczoru idziesz pod wiatr na dworzec, ulicapusta, wszyscy za oknami, za ścianami, zimnymi od tej strony, ciepłymiod tamtej. I po zatrzaśnięciu drzwi od razu ukłucie tęsknoty. Od tej stronybolesny, od tamtej kojący blask żarówek. Dojmujące poczucie bycia nazewnątrz. I jakaś taka świadomość bezpowrotności. Potem, gdy już siedziszsama w przedziale, nad czmychającymi szynami, gdy czoło oparteo szybę przestaje czuć chłód, z łapczywych oczu znikają ostatnie znajomeulice i domy. Smutek i trwoga.Szybko to znika, ten ból. Przychodzi ciekawość nowości, fascynacjaobczyzną, obznajomienie, przyzwyczajenie, zadomowienie w bezdomności.Spotykasz ludzi, którzy też tak jak ty są w drodze, mówicie sobie,skąd jedziecie, kim jesteście, dokąd zmierzacie. Uważaj! Mówiąc spotkanemu,skąd jesteś, ujmujesz swój dom w słowa. Miejsce, skąd jesteś,zamykasz w zdaniach, w mówieniu, tak jakbyś brała w niewolę czy w nawias.W końcu twój dom tylko słowem się staje. Opowiadasz, opowiadaszi znowu opowiadasz, i w końcu pytana o przeszłość nie pamiętaszjuż przeszłości - lecz tylko słowa, które trzeba powiedzieć. Przebijaniesię przez słowa - uwagą, innym słowem, milczeniem - by się dokopać,dogrzebać się domu (tego prawdziwego miejsca, skąd naprawdę jesteś),jest jak rozgrzebywanie grobu. Boli. I tylko wtedy jest owocne, kiedy jestwyrazem autentycznej potrzeby, prawdziwego głodu.Odnajdywać w sobie tę drogę, po to, żeby szukać miejsca, skąd jestem- domu, łona, gleby, tego, co przed początkiem, przed pierwszym1F. Dostojewski, Biesy, tłum. T. Zagórski, Z. Podgórzec, Warszawa 1994, s. 508.ZIMA 2008 473