Seks po katolicku - Fronda

Pierwszym problemem, jaki należało poruszyć z EdmundemWeberem, była kwestia płacy. Weber oferował Dietrichowiwynagrodzenie w wysokości sześciuset szylingów miesięcznie.W sposób dla siebie charakterystyczny Dietrich przypomniał Weberowi,że już obiecano mu pieniądze na sześć miesięcy z funduszu na nieprzewidzianewydatki. Czy powinien otrzymywać pensję, gdy jednocześniedostawał pieniądze z funduszu? Weber był wyraźnie zaskoczony jegoprostolinijnością. „Ale stoi pan na czele czasopisma i zasługuje pan nawynagrodzenie" - powiedział.Wówczas von Hildebrandnakłonił Webera, aby poparłpowołanie na jego asystentaKlausa Dohrna, który współpracowałz nim nad planemczasopisma. Poprosił dlaDohrna o pensję w wysokościpięciuset szylingów, co byłodużą sumą jak na początkującegow dziedzinie dziennikarstwa.Weber był równieniechętny, co zdziwiony. Niechętny, ponieważ uważał, że w celu promocjimagazynu korzystniej byłoby powołać na stanowisko obywatela austriackiego,a zdziwiony, ponieważ uważał, że zaproponowana pensja jestzbyt wygórowana jak na nieznanego młodego dziennikarza. Weber jasnodał do zrozumienia, że nie aprobuje takiego układu. Dietrich wiedziałjednak, że słowo „skąpstwo" nie występowało w słownictwie Klausa i żenie podoła, żyjąc z mniejszej pensji. Aby rozwiązać patową sytuację i kuzdumieniu Webera Dietrich zaproponował, że Klaus będzie otrzymywałsześćset szylingów i że on sam dostanie zapłatę pięćset szylingów. Weberzrozumiał, że nie ma do czynienia z „dzieckiem tego świata" Z westchnieniemzgodził się na jego prośbę.Dietrich przekonał również Webera, że potrzebna jest muMarguerite Solbrig w roli sekretarki. Marguerite była Żydówką,chociaż jako dziecko została ochrzczona jako protestantkai wstąpiła do Kościoła katolickiego w roku 1919. Dietrich wiedział, żejeśli Marguerite pozostanie w Niemczech, to nieuchronnie trafi do obo-456FRONDA 44/45