Seks po katolicku - Fronda

odzaju określenie w sposób precyzyjnyi dbać o to, by nie byłonadinterpretowane lub nadmiernierozszerzane. Istnieją bowiemtakże poważne przesłanki, by raczejpowstrzymywać się od mówieniao Prymasie Tysiącleciajako polityku.Pierwszą - bodaj najistotniejsząz nich - jest fakt, że kardynałWyszyński stał na czele Kościołakatolickiego w naszym kraju, niezaś żadnej struktury o charakterzepolitycznym. Kościół mazaś cele niezależne od państwa. Dba też ze wszystkich sił, by zapewnićsobie niezależność od struktur państwowych lub innych organizacji czyinstytucji politycznych. Nie jest to przypadek. Zadanie Kościoła jest usytuowanew sferze nadprzyrodzonej - ma on prowadzić swych wiernychdo zbawienia. Tymczasem polityka jest związana z doczesnym życiemspołecznym. W wizji katolickiej, którą podzielał z pewnością także samprymas Wyszyński, choć nie można mówić o zupełnym rozdziale sferwłaściwych dla obu instytucji, to z pewnością się one nie pokrywają,a Kościół i państwo cieszyć się powinny swobodą we właściwych im sferachdziałania. Jeśli zaś sprawy tak się mają - to nazywanie wysokiegohierarchy Kościoła politykiem, zwłaszcza gdy nie pełni on żadnych dodatkowych,świeckich godności, jest równie bezsensowne, jak określeniepolityka mianem duchownego.Trzymanie się przez prymasa Wyszyńskiego właściwej Kościołowisfery działań i kierowanie się priorytetami natury religijnej może najbardziejdobitnie widać w sprawie porozumienia z władzami PRL z roku1950. Porozumienie to pełne było daleko idących ustępstw na rzecz komunistycznegopaństwa (łącznie z nazwaniem oddziałów podziemia niepodległościowego„bandami"). Uzasadnieniem dla tego kroku była chęćzabezpieczenia swobód Kościoła w sferze jego posługi religijnej 2 .2Kard. S. Wyszyński, Zapiski więzienne, Warszawa 1995, s. 18-25.412 FRONDA 44/45