Seks po katolicku - Fronda

Redakcja „Gazety Wyborczej" lubi często powoływać sięna swą inspirację francuskim dziennikiem lewicowym„Liberation". Ale w „Liberation" nie ma rubryki „ArkaNoego".O SZTUCEUPRAWIANIAKOŚCIOŁAMARCINMŚCICHOWSKINiedawno na łamach „Rzeczpospolitej" Tomasz P. Terlikowski odtrąbiłkoniec „Kościoła otwartego" w Polsce. Kiedy czytamy dziś po latachksiążkę Jarosława Gowina Kościół po komunizmie, też możemy odnieśćtakie wrażenie. Nie ma już bowiem postaci emblematycznych dla „Kościołaotwartego", takich osobowości, których twarze byłyby zarazem obliczamiowej formacji. Nie ma już red. Jerzego Turowicza, ks. Józefa Tischnera,ks. Stanisława Musiała i wielu innych. Ich potencjalni następcy,jak Stanisław Obirek czy Tadeusz Bartos, pożegłowali w inną stronę.Gdyby dziś, kilkanaście lat po Gowinie, sporządzić podobną mapępolskiego katolicyzmu, musielibyśmy stwierdzić, że najważniejszymiosobami dla „Kościoła otwartego" w Polsce są Mariusz Walter i Jan Wejchert.Ich firma ITI kupiła bowiem pakiet kontrolny udziałów w deficytowym„Tygodniku Powszechnym". Założyła też kanał telewizyjny TVNReligia. Boję się, że gdyby nie Walter i Wejchert, „Kościół otwarty" w Polsceprzestałby istnieć.394FRONDA 44/45