Seks po katolicku - Fronda

jednak - w moim odczuciu - dość śmiały i, co tu kryć, zabawny. Że jestto dość selektywne zastosowanie zalecanego innym wysiłku krytycznegonamysłu nad własną heroiczną historią, odbrązawiania pomników i zastępowaniamitów prawdą, o tym mówić nawet nie trzeba.Kolejna rzecz, która łączyła się z gwałtownym wsparciem dla przemian,to coś, co określiłbym mianem „ducha millenarystycznego" Bardzowyrazista i gwałtowna orientacja na cele polityczno-gospodarczesprawiała, że rzeczywistość liberalno-demokratyczną przedstawianojako rodzaj „tysiącletniego królestwa Chrystusa", w którym chrześcijaninmiał się czuć doskonale i komfortowo. Jako ze swej natury chrześcijańskierynek, nowe prawo i demokracja nie mogły być źródłem żadnychpoważnych konfliktów chrześcijańskiego sumienia. W ferworze przemianzapominano, że zasada mówiąca, że wszystko, co nie zakazane, jestdozwolone - nie we wszystkim dotyczyć może chrześcijan. W dyskusjio chrześcijaninie we współczesnym świecie chętnie używano kolorówwyłącznie pastelowych. Realizm nie był w najwyższej cenie. Dlategoniestety ludzie doświadczający wówczas takich konfliktów traktowanibyli jako dziwacy czy skrupulanci i w praktyce pozostawiani sami sobie.Nielicznych, którzy podkreślali, że dobro Kościoła i głos sumienia kłaśćnależy przed dobrem rynku czy demokracji, stygmatyzowano jako pesymistów,malkontentów i żółciowców (oraz rzecz jasna wrogów wolności,nieuków i oczywiście wątpliwych chrześcijan). Poważne osłabienie wrażliwościchrześcijańskiej na sytuacje rzeczywistego zagrożenia konfliktamisumienia to cena, którą płacimy za to również dzisiaj.Polityczne zaangażowanie i konstantynizacja Kościoła skutkowały,rzecz jasna, bardzo silną manicheizacją dyskursu religijnego. Polityzacjajęzyka religijnego sprawiała, że robił się on „schmittowski" że był językiemwalki i podziału, językiem, który służył stałej mobilizacji, który cią-390FRONDA 44/45