Seks po katolicku - Fronda

wszystko inne. Agresywna, estetycznie domknięta, dominująca. To niesą takie sobie igraszki. To mniej lub bardziej świadomy hołd składanykulturze masowej, a jednocześnie wyraz bezsilności reżysera, który niejest w stanie zrobić czegoś mocniejszego niż to, co wypracowało MTV.Pieśni zbuntowanych twórców pojawiające się jako komentarz, a czasemwręcz puenta spektaklu. Utwory pop i rock współtworzące najbardziejwyraziste sceny... To nie są niewinne zabawy).Upojony sukcesem Klata zaczął produkować dziwne rzeczy.Owszem, Trzy stygmaty Palmera Aldritcha według Philipa Dicka zrealizowanew Starym Teatrze w Krakowie zdawały się jeszcze osobistąwypowiedzią twórcy. W scenerii science fiction przedstawiał Klata balladę-skowytmęża zakochanego w zdradzonej i zdradzającej żonie, traktato transcendencji, tej stymulowanej chemią i tej uzyskiwanej na drodzełaski, metafizyczne rozważania o realności świata i podmiotowościczłowieka. To wszystko jakoś się broniło, chociaż posłużenie się JanemPeszkiem, który swoimi zabawnymi pląsami prawie ukradł przedstawieniemłodym aktorom, pokazywało, że Klata, gdy dostanie bogate środki,może nad nimi nie zapanować.Co zostawało z krakowskiego przedstawienia? Świetne sceny upadkuniewinnego uduchowionego dziewczęcia, które rzuca się w bezmiar narkotykowegosnu, zdegenerowany krajobraz świata przyszłości oglądanyprzez ludzi tylko w krótkich przerwach między chemiczną stymulacjąmózgu, i rozpacz głównego bohatera, który przedzierając się przez zasłonyułudy i narkotykowych imaginacji, wyznaje dozgonną bezwarunkowąmiłość swojej ułomnej żonie.A później? Później zaczęła się już jazda w dół. I to dość szybka. Za niemieckiepieniądze zrealizował Klata podejrzany moralnie spektakl podtytułem Transfer, którego przesłanie brzmiało jak historiozofia ciotki:„wojna, panie, była i wszyscy cierpieli".Zgromadził Klata na scenie kilkanaścioro dziadków i babć obojganarodów, i kazał im na przemian wspominać czasy przesiedleń. Żebybyło po równo. I raczej bez drastyczności. On, który w „Fizdejce" byłi drapieżny, i pełen rozpaczy, i szyderczy, i współczujący, tu zrobił teatralnąnamiastkę pozbawionego prawie emocji, politycznie poprawnego376FRONDA 44/45