Seks po katolicku - Fronda

w Camp David, wspierana przez egipskiego prezydenta Mubaraka orazkróla saudyjskiego Fahda, opierała się na szeroko rozpowszechnionymw świecie muzułmańskim kłamstwie, jakoby w Jerozolimie nigdy nieistniała żadna świątynia żydowska, więc Żydzi nie są religijnie związaniz tym miastem.Według słów Allama, w wielu meczetach, medresach, a nawet uniwersytetachislamskich rozpowszechniane są następujące tezy: po pierwsze- Żydzi mieszkają w Jerozolimie nie dłużej niż od siedemdziesięciulat, więc nie mają prawa ubiegać się o zwierzchność nad nią; po drugie- nie istniały ani Pierwsza, ani Druga Świątynia Jerozolimska; po trzecie- król Salomon jest, według Koranu, jednym z pierwszych przywódcówislamu; po czwarte - Ściana Płaczu w Jerozolimie nie jest pozostałościąDrugiej Świątyni Jerozolimskiej, która została zburzona przez Rzymian,ale fragmentem muzułmańskich zabudowań wokół Świętej Skały.Tezy te znalazły swoje odzwierciedlenie w decyzji Arafata o niepodpisaniuukładu pokojowego w Camp David. Palestyński przywódca stałsię tym samym ofiarą muzułmańskiego tabu, jakim jest uznanie prawado istnienia narodu izraelskiego, a szczególnie jego praw w odniesieniudo Jerozolimy.Allam zwraca również uwagę na to, że Arafat nie potępił nigdy jednoznacznieterroryzmu palestyńskiego, posługując się zawsze określeniamidwuznacznymi. Na przykład, podczas historycznego spotkania z prezydentemMubarakiem w 1985 roku, gdy obaj podpisali dokument potępiającywszelkie działania terrorystyczne, Arafat nie omieszkał dodać, iż Palestyńczycymają prawo do oporu wobec okupacji izraelskiej wszelkimidostępnymi metodami dopuszczonymi przez rezolucje ONZ.Ten wieloletni lider Autonomii Palestyńskiej nigdy nie przeciął definitywnieswoich związków z ugrupowaniami terrorystycznymi. W latachsiedemdziesiątych popierał formację Czarny Wrzesień, odpowiedzialnąza zamach podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium. Był dowódcąBrygad Męczenników Al Aksa. Utrzymywał kontakty z grupą Abu Nidala.W kwietniu 1987 roku uczestniczył w obradach 18. sesji plenarnejRady Narodowej Palestyny, gdzie byli obecni przedstawiciele wszystkichugrupowań bojowników o wolność.Innym przykładem hipokryzji Arafata jest to, że tuż po podpisaniuukładu pokojowego z Oslo w 1993 roku i słynnym uścisku dłoni z pre-334FRONDA 44/45