Seks po katolicku - Fronda

ozmowy przez telefon komórkowy. Telefony dosłownie urywają się- a to dzwoni Klub Biznesu, a to Fabryka Kabli, a to jacyś sponsorzy...Nie ma szansy na poważną osobistą rozmowę, bo zaraz przerwie ją charakterystycznysygnał. Jedna z dziewczyn, Ola, krzyczy w takiej sytuacjido zakonnika: „Normalni ludzie nie mają u ojca żadnych szans! Przy ojcuto trzeba być albo geniuszem, albo krańcową biedą lub nieszczęściem.Albo sponsorem. Inaczej ojciec nie zauważa, nie ma czasu, aby się nadczłowiekiem pochylić. Dla normalnych nie ma ojciec czasu!"Inna nastolatka, Zosia, której rozmowa z dominikaninem zostałaprzerwana - a jakże by inaczej - przez telefon komórkowy, też nie wytrzymujei wybucha: „Ojciec najzwyczajniej ucieka i nie potrafi trwać razemz takimi ludźmi, jak ja. Ojciec chce się za wszelką cenę wygrzebać,wypłynąć na wierzch. Ojciec ucieka, bez przerwy ucieka..."A przecież one same pochodzą z domów, gdzie ojcowie też bez przerwyuciekają - w obowiązki, nadgodziny, pracoholizm. W pewnym momencieojciec Góra mówi w książce, jak traktuje swoje ojcostwo wobecnich: „Jeżeli kocham te dziewczyny jak moje dzieci, to myślę globalnie,strategicznie, pragnę ich dobra do końca" Ale być może ich biologiczniojcowie też myślą o swoich córkach globalnie i strategicznie. A dzieci potrzebująosobistego kontaktu.Nie chcę się wymądrzać i podpowiadać zakonnikowi, co ma czynić.Po prostu opisuję to, co czytam, i jakie to we mnie wrażenia wywołuje.Ojciec Góra postanowił pomagać zagubionej młodzieży. W tym celuzbudował ośrodek. Żeby go utrzymać, musi ciągle kombinować, pozyskiwaćsponsorów, użerać się z wykonawcami, spalać się nerwowo i fizycznie.Czy jednak w tym zabieganiu nie gubi się gdzieś to, co leżałou podstaw wszystkiego - młody człowiek, który pragnie być wysłuchanyi zrozumiany?Zdaję sobie oczywiście sprawę, że jest fizycznie niemożliwe, aby dominikaninmógł jednakowo dużo uwagi poświęcić każdej z osób w jegoduszpasterstwie. W takich jednak wypadkach indywidualne prowadzenieduchowe powinno być zastąpione przez stałą, regularną, wspólnotowąformację duchową. Tej ostatniej wydaje się jednak brakować w akcyjnymmodelu duszpasterstwa, które rozwija się zrywami: od jednej akcji dodrugiej.322FRONDA 44/45