Seks po katolicku - Fronda

do poszukiwania jego „projektanta" zmusza do pytania o pochodzenie, tozaś powoduje nieskończony regres - projektant projektanta itd. 21Przekonanie jednak o doskonałej złożoności, która pojawia się jakoostatnia w łańcuchu zmian, to stanowisko zasadne na gruncie ewolucjonizmu.W obszarach metafizyki i ontologii (której autor albo nie zna,albo ją świadomie ignoruje) to dogmat. Stanowisko Dawkinsa wynikaz jednej strony z braku refleksji nad tym, co w metafizyce oznacza słowo„Bóg", z drugiej zaś z ignorowania zasad logiki arystotelesowskiej, w myślktórej skutek zawsze musi być większy bądź równy przyczynie, od którejwziął swój początek. Autor nie zauważa, że problem „złożoności bytuBoga" podejmuje Tomasz w tej samej książce, w której zawarte są jego„absurdalne" dowody. W kwestii 3 argumencie 7 odpowiada na pytanieCzy Bóg jest całkowicie prosty? i przytacza argumenty Dawkinsa (!) - to,co pochodzi od Boga, naśladuje Go, a ponieważ nie jest proste w swoimbycie, sam Bóg nie może być prosty. Jednak Tomasz rzeczowo i szerokoodpowiada na ten problem, wskazując na zasadność właściwej definicjipojęcia Boga, który jest czystym istnieniem i nie ma w nim żadnej złożonościi z tego powodu (!) może być Pierwszym Poruszycielem, Absolutem,Aktem czystym 22 .Dla Dawkinsa kres regresu, jaki stanowi „sztucznie wywołane" pojęcieBoga, jest niepotrzebny - już lepiej przywołać „osobliwość WielkiegoWybuchu, albo inny nieznany na razie fizyce czynnik (?)". Wzywanie Bogajest w najlepszym razie mało pomocne, a w najgorszym razie mylące 23 .Widzę tu jednak pewną niekonsekwencję - a wzywanie i przywoływanie,jako przerywnika regresu przyczynowego czy istnieniowego, „osobliwości"czy „innego nieznanego czynnika" jest lepsze, metodologicznie naukowoprzekonujące? Dlaczego nie może być nim Bóg, ArystotelesowskiPierwszy Poruszyciel, Tomaszowa Pierwsza Przyczyna?Z argumentem Tomasza ze stopni doskonałości Dawkins „rozprawiasię" w sposób jeszcze bardziej przekonujący. „Celnie" zbija wywodyAkwinaty, wyśmiewając stopniowanie w górę doskonałości bytu, którew tradycji metafizycznej jest obecne od wieków, poprzez przywołanie21Por. R. Dawkins, dz. cyt., s. 58, 59, 160,173-174. Autor zdradza tym samym, iżnie rozumie terminu teodycea (s. 158-159).21Zob. Suma teologiczna, q. 2, a. 3; i q 3 - osiem artykułów.23Por. R. Dawkins, dz. cyt, s. 91.ZIMA 2008295