Seks po katolicku - Fronda

zdefiniowaniu tej kategorii. Mętlik i brak precyzji pojęciowej sprawia, żemożna pod pojęcie Boga podłożyć różnego rodzaju antropomorficznewyobrażenia i żonglować tym w trakcie argumentacji. Należy jednak zaznaczyć,że w swoich analizach Dawkins specyficznie, ale precyzyjniedefiniuje deizm:„Bóg deistów to fizyk, który kończy wszelką fizykę, to alfa i omegamatematyków, apoteoza konstruktorów. To nadinżynier, któryustanowił prawa i stałe fizyczne, nastroił je z niebywałą precyzjąi niewyobrażalną świadomością przyszłych zdarzeń, zainicjowałeksplozję, którą dziś nazywamy Wielkim Wybuchem, po czymprzeszedł na emeryturę i od tego czasu nie dał o sobie znaku życia" 11 .Kolejne próby czy sposoby określania Boga pojawiają się, kiedy autorkrytykuje metafizyczne i scholastyczne sposoby dociekania istnieniaBoga. Wedle autora, musi On podlegać regresom i zmianom. Jaśniej będzieto widać przy poniższym omawianiu tych kwestii.W całej książce nie ma także wyjaśnienia pojęciowej różnicy pomiędzydowodem, argumentem, drogą, przekonaniem, intuicją, co w rozważaniachnad zasadnością przekonywania o istnieniu, bądź nie, czegokolwiek,wydaje się absolutnie niezbędne.Nie znajdziemy też w książce definicji religii, już nawet nie jako zjawiskao charakterze nadprzyrodzonym, ale chociażby kulturowym. Dawkinsprzyznaje bowiem, że nie rozumie socjologicznego zjawiska religii.Nie widzi w nim sensu i dlatego jego powszechność budzi w nim żywezdziwienie. Próbuje wyjaśnić empiryczny fakt ludzkiej religijności ewolucyjnie(widać inaczej nie potrafi) jako „nieszczęśliwy produkt ubocznyjakiejś psychologicznej skłonności" (s. 240). Przyczyną bliższą zjawiskajest niewątpliwie tradycyjne wychowanie, klimat religijny, wszechobecnyw języku i kulturze, indoktrynacja religijna czyniona wobec dzieciprzez rodziców (s. 245,254). Tylko tak potrafi opisać rolę religijności i jejfunkcję w kierującej się „logiką ewolucyjną" przyrodzie, nie widzi jednakwłaściwego przyrodniczego wyjaśnienia samego faktu wiary w Boga.Ale co gorsza, nie wyjaśnia również swojego stanowiska. Jeśli „gen jestsamolubny" - jak przekonuje brytyjski biolog - to dąży do przetrwania11Tamże, s. 6.288FRONDA 44/45