Seks po katolicku - Fronda

naturalne ograniczenia, którym podporządkowany jest człowiek. Rozumjest w stanie dojść do prawdy o istnieniu Boga, nie zaś do prawdy natemat Jego istoty. Istotą Boga jest dobro, a ateński myśliciel bynajmniejnie pojął, czym ono jest. Platon, podobnie jak jego mistrz Sokrates czyuczeń Arystoteles, pozostają w pełni w zamkniętym kręgu ludzkiej physis- natury, która stanowiła dla nich zawsze wszechwładną ananke. DobroPlatona nie jest dobrem chrześcijan i cywilizacji zachodnioeuropejskiej,choć dzieli z nim pewne wspólne rysy.O fundamentalnej różnicy pomiędzy tymi dwoma fenomenami możnasię najdobitniej przekonać, czytając najważniejsze dzieło założycielaAkademii. Politeja (Państwo), bez względu na to jak bardzo jest podziwianeze względu na doniosłość tematyki w nim poruszonej, pozostaniena zawsze pierwszym w historii naszej literatury przykładem myśli totalitarnej.To państwo ma być szczęśliwe, nie człowiek 9 , pisze Platon i z żelaznąkonsekwencją konstruuje swoją societasperfecta. Zabrania komukolwiekzajmowania się innymi sprawami niż jego własny zawód, likwidujewłasność prywatną, instytucję rodziny, odbiera dzieci matkom, kobietyczyni własnością państwa, każe im zajmować się rzemiosłem wojskowymwespół z mężczyznami. Platon na równi z Marksem i Nietzschem objawiłświatu człowieka - ecce homo.Można w tym miejscu się spierać, wskazując na Arystotelesa, któryżyjąc w tych samych warunkach, co jego nauczyciel, doszedł jednakw swojej Etyce Nikomachejskiej do dużo bardziej umiarkowanych wniosków,a jego ustalenia nie straciły na aktualności nawet i dziś. Jednak Stagirytanie wyprowadza wskazań moralnych z przesłanek logicznych, jakczyni to Platon, przez co jego wywody nie mają tego prawodawczego znaczenia,jakie znajdujemy u Platona. On raczej opiera się na doświadczeniu,obserwuje rozmaite dziedziny praksis człowieka, próbuje dopatrzyćsię w nich jakiś konsekwencji i zasad, a następnie je opisuje. W przeciwieństwiedo Platona, postępuje jak badacz, a nie jak prawodawca. Nieodbiera człowiekowi prawa do szczęścia, wręcz przeciwnie - z jego obserwacjiwynika, że jest ono powszechnie pożądane, jest czymś, czegowszyscy pragną ze względu na nie samo, a skoro tak, staje się równieżprincipium jego systemu etycznego. Szczęście jest u Arystotelesa dobrem9Platon, Państwo, ks. V, 466 a-c, tłum. W. Witwicki, Kęty 2006.ZIMA 2008265